Σε ηλικία 57 ετών απεβίωσε ο Λαρισαίος ιατρός και συγγραφέας Δημήτρης Παπαδούλης. Γεννημένος στη Λάρισα τον Απρίλιο του 1963.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Κατά την διάρκεια της αποφοίτησής του και το έτος 1988, διαγνώστηκε πως πάσχει από πολλαπλή σκλήρυνση.
Λόγω της ασθένειας εργάστηκε ως γιατρός ως τις αρχές του 1991.
Έκτοτε λόγω της νόσου ασχολείται με την πεζογραφία.
Ενδιάμεσα υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας για την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και μετά την μόνιμη επιστροφή του στην Λάρισα το 1992, ιδρυτικό μέλος του γραφείου Θεσσαλίας για την σκλήρυνση κατά πλάκας.
Έχει δημοσιεύσει έξι μυθιστορήματα κι έχει γράψει θεατρικά και άλλα κείμενα
Εργογραφία
- Συνέχεια η πρώτη φορά, (Λιβάνης, 1994 & 1995)
- Με δανεική ανάσα, (Λιβάνης, 1997)
- Με τουτ μαγκάφ, (Πατάκης, 2001)
- Η άλλη ζώνη, (Τυπωθήτω, 2006)
- Όταν τελειώνουν οι καιροί, (Τυπωθήτω, 2008)
- Η αγγελοκρουσμένη, (Δήγμα, 2011)
Την άνοιξη του 2011 ξεκίνησε η παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τη ζωή του με τίτλο Δημήτρης Παπαδούλης – Το πολλαπλό δώρο, το οποίο ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2013 και προβλήθηκε για πρώτη φορά δημόσια στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τον Μάρτιο του 2013.
Το εγχείρημα αυτό ξεκίνησε με αφορμή ένα βίντεο-συνέντευξη του συγγραφέα για το πρώτο του βιβλίο.
Αυτοβιογραφικό
Ο ίδιος είχε γράψει το κάτωθι αυτοβιογραφικό:
Γεννήθηκα στη Λάρισα τον Απρίλιο του 1963. Οι γονείς μου από δυο διαφορετικές άκρες της Θεσσαλίας συναντήθηκαν στην μέση του κάμπου. Πρώτος γιός της οικογένειας.
Η οικογένεια συμπληρώνεται με την γέννηση δυο χρόνια μετά της αδερφής μου, σύμφωνα με τα ειωθότα των μέσων αστών της εποχής.
Έμαθα τα πρώτα μου γράμματα – τυπικά- στο πρώτο δημοτικό σχολείο της πόλης απ’ όπου διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις. Αποφοιτώ μετά το τέλος της δικτατορίας που κράτησε στο σκοτάδι την Ελληνική περιφέρεια.
Θυμάμαι τον πατέρα να ακούει παράνομα προγράμματα από ραδιοφωνικούς σταθμούς του εξωτερικού, να ξεσπάει «γαμώ τον φλάρο σας», την μάνα να προσπαθεί να τον συνεφέρει: « Βαγγέλη το παιδί ακούει», τον εαυτό μου να ζητώ να μάθω τις σημαίνει το εξωτικό «φλάρο», αγνοώντας την εξίσου άγνωστη πρώτη λέξη της βλαστήμιας.
Εξίσου χαρακτηριστικές είναι οι αναμνήσεις μου από τις μέρες του Πολυτεχνείου. Θυμάμαι τον συνονόματο συμμαθητή να γράφει με φύλλα ακακίας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στην άσφαλτο μπροστά από το σχολείο.
Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που ο πατέρας μου εξηγεί, ότι «εκεί κάτω» -έτσι αναφερότανε στην Αθήνα- κάτι επικίνδυνοι τρελοί έχουν στήσει ένα τέρας – έτσι κατάλαβα – ονόματι Δικτατορία, και ότι πρέπει να προσέχω τα λόγια μου.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα με την εντύπωση ότι ένα απαίσιο τέρας που το λένε Δικτατορία αφουγκράζεται τις κουβέντες μου.
Το 1975 φοιτώ στο 2ο Γυμνάσιο Λάρισας και ακολουθεί το 2ο Λύκειο αρρένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι είμαι στην τελευταία χρονιά του αμιγώς αρρένων Λυκείου.
Την επόμενη χρονιά έγιναν τα μικτά σχολεία.
Αποτέλεσμα της αλλαγής ήταν – έτσι νομίζω – να έρθουμε πιο κοντά οι παλιοί συμμαθητές της χρονιάς που αποφοίτησε το 1981.
Δεν ξεχνώ από το Λύκειο την 1η έκθεση βιβλίου που οργανώσαμε σε ιδιωτικό χώρο του κέντρου και τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε από την συντηρητική κοινωνία της μεταπολίτευσης.
Το 1981 συμμετέχω στην συλλογική έκδοση του τμήματός μου με τίτλο «Προσπάθειες». Το τομίδιο αυτό έχει πλέον συλλεκτική αξία.
Το 1981 εισέρχομαι στην Ιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Κατά την διάρκεια των σπουδών ασχολήθηκα με την εθελοντική αιμοδοσία σαν μέλος της φοιτητικής οργάνωσης ΦΟΕΑ και την δωρεά οργάνων σώματος ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ομοίως φοιτητικής – τότε – ΕΔΟΣΑ.
Κατά την διάρκεια της αποφοίτησής μου (1988) μου διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της ασθένειας μπόρεσα να εργαστώ ως τις αρχές του 1991.
Έκτοτε λόγω της νόσου ασχολούμαι με την πεζογραφία.
Ενδιάμεσα υπήρξα ιδρυτικό μέλος της ελληνικής εταιρίας για την σκλήρυνση κατά πλάκας και μετά την επιστροφή μου στην Λάρισα (1992), ιδρυτικό μέλος του γραφείου Θεσσαλίας για την σκλήρυνση κατά πλάκας.
www.aftodioikisi.gr
