Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:

Είμαστε από αυτούς που θεωρείται αυτονόητο ότι μας παρακολουθούν. Από πάντα. Παλιά με χαφιέδες και περιπτεράδες, μετά με κοριούς στα ΚΑΦΑΟ, σήμερα με εφαρμογές κινητών, “επισυνδέσεις” μέχρι και με drone. Δεν παραπονιόμαστε όμως. Ένας από τους λόγους που μας παρακολουθούν είναι και το γεγονός ότι εμείς ποτέ δεν πιστέψαμε τις πομφόλυγες για “ατομικά δικαιώματα” και “θεσμικές εγγυήσεις”. Για εμάς κράτος, κεφάλαιο, κυβερνήσεις, πολιτικά τζάκια είναι ένας κύκλος παράσιτων που δε θα διστάσουν σε τίποτα για να διατηρήσουν τη θέση τους. Κι όταν λέμε σε τίποτα, εννοούμε σε τίποτα απολύτως.

Ασφαλώς και οι μυστικές υπηρεσίες θα υποκλέψουν αναρχικούς και επαναστάτες αριστερούς. Και θα το κάνουν για να μάθουν τα πάντα. Πότε και που οργανώνεται πορεία, απεργία, κινητοποίηση, ποιοι συμμαχούν με ποιους, ποιες ζυμώσεις γίνονται, ακόμα και πως βλέπουμε τα πράγματα. Δεν χρειάζονται “μεγάλες δικαιολογίες” και “σοβαρές απειλές” για να υπογράψει η εισαγγελέας κα Βλάχου την εντολή παρακολούθησης αναρχικών. Θα υπογράψει την εντολή για όσους τηλεφωνικούς αριθμούς της παρουσιάσει η ΕΥΠ με την ίδια άνεση που σε προηγούμενο πόστο της καθάρισε το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, αλλά και τη μεταφορά μερικών τόνων ηρωίνης με το περίφημο πλοίο noor1.

Εδώ και χρόνια, και στην διάρκεια της κυβέρνησης Σύριζα οι (δηλωμένοι…) αριθμοί που παρακολουθούνται – μόνο από την ΕΥΠ – αυξάνονται κάθε χρόνο. Φέτος έφτασαν τις 15 χιλιάδες και αν υποθέσουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια πολλές αιτήσεις παρακολούθησης ήταν “αορίστου χρόνου”, δε μπορούμε να γνωρίζουμε πόσες χιλιάδες παρακολουθήσεις πολιτών μπορεί να συμβαίνουν τώρα. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και όσους παρακολουθούνται από άλλες υπηρεσίες, όπως η αντιτρομοκρατική (η οποία έχει δικό της “βαλιτσάκι”), η κρατική ασφάλεια, ή το Α2 του στρατού. Συν τις ιδιωτικές παρακολουθήσεις, αφού όπως έχει γίνει γνωστό αρκετοί μεγαλοκαπιταλιστές στην Ελλάδα έχουν προμηθευτεί εξοπλισμούς αντίστοιχους της ΕΥΠ, ενώ όπως αποδείχθηκε με το Predator και την εταιρεία Intellexa που το λάνσαρε στην Ελλάδα, οι παρακολουθήσεις γίνονται και με ανάθεση έργου σε ιδιωτικές εταιρείες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσοι παρακολουθούνται στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολλοί. Ζούμε μια Οργουελιανή συνθήκη και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Τι είναι όμως όλοι αυτοί που παρακολουθούνται; Σίγουρα τέτοια νούμερα ξεπερνούν τους συνήθεις υπόπτους όπως εμείς. Ακόμα και αν προσθέσεις “εθνικού” ή ποινικού ενδιαφέροντος υποθέσεις, ένα μεγάλο μέρος των παρακολουθήσεων αφορά εξυπηρέτηση ιδιωτικών και πολιτικών συμφερόντων. Καπιταλιστές παρακολουθούν άλλους καπιταλιστές, μεγαλόσχημοι παρακολουθούν όποιον τους ενοχλεί. Πολιτικοί παρακολουθούν άλλους πολιτικούς. Όποιος αληθινά εκπλήσσεται από την περίπτωση Ανδρουλάκη είναι ή υποκριτής ή αθεράπευτα και θανάσιμα ρομαντικός δημοκράτης.

Φυσικά και θα παρακολουθούν τον Ανδρουλάκη, όχι γιατί “μίλησε με πράκτορες ξένης δύναμης”, αλλά γιατί η κυβερνώσα κλίκα θέλει να εξασφαλίσει το μέλλον της. Και αυτό είναι το σημαντικό να κατανοήσουμε. Ότι τους μηχανισμούς του κράτους, εξ ορισμού τους νέμονται οι ίδιοι άνθρωποι που νέμονται και τον κοινωνικό πλούτο. Τα ίδια παράσιτα. Που νιώθουν να απειλούνται και από πολιτικούς αγωνιστές όσο και από αντίστοιχα με αυτούς παράσιτα που θέλουν να τους πάρουν την μπουκιά από το στόμα.

Η παρούσα κυβέρνηση έδειξε από την πρώτη μέρα ότι δεν αστειεύεται με την εξουσία που κατέκτησε. Στο όνομα του “επιτελικού κράτους, τον ωμό συγκεντρωτισμό δηλαδή στην παραγωγή αποφάσεων, μετέφερε την ΕΥΠ στην τυφλή δικαιοδοσία του μεγάλου αρχηγού. Αυτός τοποθέτησε έναν αχυράνθρωπο στην διοίκησή της , μια πολύ βολική εισαγγελέα, και έναν συγγενή του, τον Δημητριάδη για να κάνει τα κουμάντα. Και μια χαρά έκανε τα κουμάντα σαν προκάλυμμα του Μητσοτάκη, μέχρι που μια συγκεκριμένη παρακολούθηση προφανώς εξόργισε άλλους πόλους δύναμης μέσα στην εξουσία. Για να κρεμάσει μετά στα μανταλάκια τον Δημητριάδη με χαρακτηριστική ηλιθιότητα. Διότι δεν πρέπει να αγνοούμε πως το κράτος που εμείς αντιμετωπίζουμε ενιαίο, όταν δεν συντάσσεται ενάντια σε μια κοινωνική απειλή είναι μια άθλια ζούγκλα συγκρουόμενων συμφερόντων και επιρροών.

Δεν ξέρουμε ποιος καπιταλιστής ή/και ξένη δύναμη νευρίασε με την αλαζονεία των Μητσοτάκηδων, έριξε πάντως μία κανονιά που για πρώτη φορά κλόνισε την κυβερνητική σταθερότητα των τελευταίων τριών ετών.

Είναι σίγουρα ντροπή για την κοινωνική βάση που πλέον ζει σε όλο και αυξανόμενη μιζέρια για χίλιους δύο λόγους, το γεγονός ότι η δεξιά κλονίστηκε από ενδοκαθεστωτικά πυρά κι όχι από την παρουσία των μαζών στο δρόμο. Και τίποτα καλό για τους πολλούς δεν προμηνύει αυτό το σκάνδαλο. Η ΝΔ μπορεί να πέσει, μπορεί και όχι, εκλογές μπορεί να γίνουν, μπορεί και όχι, αλλά την ίδια ώρα οι βασικές πολιτικές μιζέριας και καταστολής συνεχίζονται ανέγγιχτες.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Είμαστε αυτοί που από πάντα αφήνουμε τα κινητά μας έξω από διαδικασίες, είμαστε αυτοί που μετράμε και τις πιο αθώες κουβέντες στο τηλέφωνο. Το θέμα είναι πως σαν κι εμάς είναι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που ούτε γνωρίζουν, ούτε φαντάζονται ότι η εξουσία παρακολουθεί τις πιο ιδιωτικές τους στιγμές, με σκοπό συχνά να τους εκβιάζει με ό,τι πληροφορίες συλλέξει. Για όσους απ’ αυτούς ανήκουν στην κοινωνική βάση, για αυτών τα δικαιώματα αγωνιζόμαστε. Ο κάθε παρακολουθούμενος Ανδρουλάκης, ο κάθε παρακολουθούμενος εσωκομματικός αντίπαλος των Μητσοτάκηδων, ή ανταγωνιστής των μεγαλοκαπιταλιστών μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Και το ξαφνικό ενδιαφέρον τόσων καθεστωτικών για το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή μας ακούγεται κακόγουστο αστείο.

Αυτό είναι το κράτος, αυτή είναι η αστική δημοκρατία ανεξάρτητα το κόμμα που κυβερνάει, όχι πια άλλες αυταπάτες. Ανάμεσα στις πολλές αθλιότητες που μας αναγκάζουν να ζούμε τον τελευταίο καιρό, η απώλεια κάθε ιδιωτικότητας είναι από τις πλέον υποτιμημένες.

Πρέπει να βγούμε μαζικά στο δρόμο, όλα τα άλλα είναι στην καλύτερη περίπτωση παυσίπονα μικρής διάρκειας.

Ρουβίκωνας