«Η Κεντρική Επιτροπή αποχαιρετά με μεγάλο σεβασμό και περηφάνια τον σύντροφο Διαμαντή Μαυροδόγλου, για δεκαετίες στέλεχος του ΚΚΕ και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή πλήρης ημερών.
Αποχαιρετά τον αγωνιστή της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, τον ανυποχώρητο κομμουνιστή στις φυλακές και τους τόπους εξορίας, τον πρωτοπόρο συνδικαλιστή, τον βουλευτή του ΚΚΕ, τον επί χρόνια πρόεδρο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και μετέπειτα της Ομοσπονδίας των Συνταξιούχων του ΙΚΑ» αναφέρει ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ και προσθέτει:
«Ο σύντροφος Διαμαντής Μαυροδόγλου γεννήθηκε το 1924 στο Ελληνικό Αττικής από πατέρα αγρότη και μητέρα κόρη δασκάλου. Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο, πήγε για δύο χρόνια στη Σεβαστοπούλειο Τεχνική Σχολή, στους Αμπελόκηπους, απ’ όπου αναγκάστηκε να διακόψει για να βγει στη δουλειά στα 15 του χρόνια.
Το 1943 θα καταφύγει μαζί με τη μητέρα του στην Ηλιούπολη, γιατί οι Γερμανοί βομβάρδιζαν τη συνοικία που έμενε, γνωρίζεται με αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ. Στις αρχές του 1944 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Παίρνει μέρος σε πολλές μάχες των ανατολικών συνοικιών, στα Δεκεμβριανά και ακολούθησε στην υποχώρηση. Η Συμφωνία της Βάρκιζας τον βρήκε στη Λάρισα.
Μετά την επιστροφή, μαζί με άλλους συντρόφους ανασυγκροτούν την ΚΟΒ Ηλιούπολης και εκλέγεται μέλος του γραφείου της. Τον Ιούνιο του 1945 ομάδα χιτών επιτίθεται το βράδυ στο σπίτι του. Τον παίρνουν στο βουνό όπου τον βασανίζουν με αποτέλεσμα να μείνει αρκετές μέρες στο νοσοκομείο.
Στις αρχές του 1946 δουλεύει στην 6η Αχτίδα και εκλέγεται αντιπρόσωπος στην Αχτιδική Συνδιάσκεψη για το 7ο Συνέδριο του Κόμματος. Την περίοδο αυτή είχαν συγκροτηθεί και οι ομάδες αυτοάμυνας και ήταν υπεύθυνος της συνοικίας.
Το καλοκαίρι του 1946 πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο βυρσοδεψίας. Τον Οκτώβρη του 1946 πιάνεται από χωροφύλακες και χίτες που πολιορκούν το σπίτι, τον χτυπούν μπροστά στη μητέρα του και ενώ προσπαθεί να τους ξεφύγει, τον τραυματίζουν στο πόδι.
Μετά το νοσοκομείο, όπου έμεινε έναν μήνα, φυλακίζεται στις φυλακές Χατζηκώστα, τον βάζουν στην απομόνωση και προχωρά σε 8 μέρες απεργία πείνας. Δικάζεται έξι χρόνια για παράνομη κατοχή όπλων, το ίδιο και η μητέρα του σε δυόμιση χρόνια και δήμευση της περιουσίας τους. Αποφυλακίζεται το 1950 και συνδέεται με το Κόμμα.
Το 1952 πιάνει δουλειά στο ίδιο βυρσοδεψείο, γράφεται στο σωματείο και εκλέγεται γραμματέας και υπεύθυνος στο χώρο του δέρματος στο συνδικαλιστικό τμήμα της ΕΔΑ.
Το 1962 απολύεται εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Δεν βρίσκει δουλειά λόγω της πολιτικής του δράσης με αποτέλεσμα να γίνει οικοδόμος, μωσαϊκός. Εκλέγεται στο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου μωσαϊκών ενώ είναι μέλος στο γραφείο του Τομέα Οικοδόμων της ΕΔΑ.
Στις δημοτικές εκλογές πριν τη δικτατορία εκλέγεται σύμβουλος στην Κοινότητα Ελληνικού.
Το 1965 με απόφαση του ΚΚΕ δημιουργούνται οι πρώτες παράνομες κομματικές ομάδες και είναι ανάμεσα στους πρώτους που συγκροτούν την κομματική ομάδα των οικοδόμων.
Με την επιβολή της δικτατορίας πιάνεται από την πρώτη μέρα. Από τη Φιλαδέλφεια πήγε στη Γιούρα, όπου έκανε πάνω από δύο χρόνια και μετά μαζί με άλλους χίλιους διακόσιους αγωνιστές εξορίζεται στο Λακκί της Λέρου. Με τη διάσπαση του Κόμματος το 1968, χωρίς ταλαντεύσεις τάσσεται με τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας. Απολύεται τον Αύγουστο του 1970 και αμέσως συνδέεται με το Κόμμα.
Μετά τη μεταπολίτευση, κομματικά και συνδικαλιστικά χρεώνεται στον κλάδο των οικοδόμων. Συμβάλει στην ανασυγκρότηση των σωματείων που διέλυσε η χούντα και στη δημιουργία της συντονιστικής επιτροπής και αργότερα στο πέρασμα της διοίκησης της ομοσπονδίας οικοδόμων στα χέρια των ταξικών δυνάμεων. Εκλέγεται πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων μέχρι το 1985.
Στο 10ο συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επανεκλέγεται στο 11ο, 12ο και 15ο Συνέδριο.
Τον Νοέμβριο του 1977 εκλέγεται βουλευτής του Κόμματος, θέση που διατήρησε μέχρι το 1989.
Τον Νοέμβριο 1989 συνταξιοδοτείται και το 1992 εκλέγεται πρόεδρος στη διοίκηση της Ομοσπονδίας συνταξιούχων του ΙΚΑ για πολλά χρόνια.
Ο σύντροφος Διαμαντής Μαυροδόγλου υπηρετώντας τους σκοπούς και τις αξίες του ΚΚΕ, του κόμματος της εργατικής τάξης, της τάξης του, αφήνει πίσω του μια πλούσια αγωνιστική κληρονομιά, παίρνει επάξια τη θέση του δίπλα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης.
Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στα παιδιά του, συντρόφους Ζαφείρη και Δώρα, και στον εγγονό του σύντροφο Σταύρο».
