Μετά την αρχική έκπληξη που προκάλεσε η ανακοίνωση της «Αττικό Μετρό» ότι ο σταθμός «Ευαγγελισμός» θα μετονομαστεί σε «Παύλος Μπακογιάννης» και ο σταθμός «Άγιος Δημήτριος» σε «Αλέκος Παναγούλης, ακολούθησαν σφοδρές αντιδράσεις.
Εξάλλου, πρόκειται για δύο από τις πιο εμβληματικές στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς που παραπέμπουν στα χαρακτηριστικά τοπωνύμια της περιοχής που βρίσκονται, όπως συνηθίζεται παγκοσμίως.
Έτσι διευκολύνονται οι επιβάτες και περιορίζονται τα μπερδέματα. Πόσο μάλλον όταν το μετρό της Αθήνας το χρησιμοποιούν πολίτες, ερχόμενοι από κάθε γωνιά της χώρας, ώστε να επισκεφθούν ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της. Ακριβώς, όπως κάποιος θα αποβιβαστεί στη στάση «Ελ. Βενιζέλος», όταν θα θελήσει να πάει στο αεροδρόμιο και ούτω καθεξής.
Ενδεικτικό είναι ότι η περιοχή γύρω από το εν λόγω νοσοκομείο ονομάζεται Ευαγγελισμός από τον 19ο αιώνα ακόμα.
Η απόφαση της διοίκησης της «Αττικό Μετρό» να αλλάξει όνομα σε δύο εκ των διασημότερων σταθμών σύμφωνα με πληροφορίες αιφνιδίασε ακόμα και την κυβέρνηση, έβαλε «φωτιά» στα σόσιαλ μίντια, με τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών να εκφράζουν την αντίθεσή τους.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι σχεδόν πριν από έναν αιώνα- για την ακρίβεια 75 χρόνια νωρίτερα- η Πατησίων μετονομάστηκε σε 28ης Οκτωβρίου και η Πανεπιστημίου σε Ελευθερίου Βενιζέλου.
Στην συλλογική συνείδηση του κόσμου, όμως, καμία από αυτές τις μετονομασίες δεν εδραιώθηκε, με αποτέλεσμα να περάσουν στη λήθη και αυτό γιατί τα τοπωνύμια έχουν πολύ πιο βαθιές ρίζες. Το αποτέλεσμα είναι σχιζοφρενικό: άλλα γράφουν οι πινακίδες και αλλιώς ονομάζουν αυτούς τους δρόμους οι πολίτες.
Η ανακοίνωση της οικογένειας του Παύλου Μπακογιάννη
Ευχαριστούμε θερμά την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ για την τιμητική πρόταση μετονομασίας του σταθμού «Ευαγγελισμός» σε «Παύλος Μπακογιάννης», την οποία όμως δεν μπορούμε να αποδεχθούμε.
Η απόφαση έχει προκαλέσει συζητήσεις. Για ευνόητους λόγους δεν θέλουμε το όνομα του Παύλου Μπακογιάννη να μπει σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα προσέβαλε την μνήμη ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για την συμφιλίωση και την ενότητα.
Η σύζυγος, τα αδέλφια του, τα παιδιά και τα εγγόνια του τον θέλαμε στο σπίτι κι όχι σε μια ταμπέλα. Το ότι η μνήμη του είναι ζωντανή και οι ιδέες του εξακολουθούν να εμπνέουν 30 χρόνια μετά, μας αρκεί. Και πάλι ευχαριστούμε πάρα πολύ».
protothema.gr
