Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγόρος-Συγγραφέας
Πρόκειται για τη Δικαιοσύνη!
Έχει ειπωθεί από τους εκπροσώπους της ηθελημένης ή αθέλητης αυταπάτης, ότι το Δίκαιο είναι το «σύστημα δεοντολογικών κανόνων που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και με το Κράτος».
Κατά το ανωτέρω «θέσφατον», η παράβαση του νόμου ως έκφραση της αντίληψης του Δικαίου, διαταράσσει αυτή την άψογη ρύθμιση.
Αληθές είναι επίσης ότι, το Δίκαιο προσβάλλεται είτε από άτομα ή ομάδες, αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό του ως εκφραστή της φορτικής κρατικής εξουσίας. Αυτό συμβαίνει όταν το Κράτος δεν εξυπηρετείται ούτε ικανοποιείται από τους «θεσμούς» που το ίδιο είχε θεσπίσει και τους αλλάζει γιατί πλέον δεν το εξυπηρετούν!
Η προσβολή αυτή του Δικαίου, μπορεί να νοηθεί, είτε ως απομάκρυνση από το κύρος του «Σωστού», αλλά μπορεί να νοηθεί και ως έμπρακτη κριτική των θεσμών και της κοινωνικής δομής, ως σύγκρουση δηλαδή με τον Νόμο.
Κατά την άποψη αυτή, ακόμα και η οποιαδήποτε παραβατικότητα, συνιστά πράξη αντίθεσης προς την αυθεντία του καθεστώτος.
Επομένως, ο τρόπος αντίληψης του Δικαίου, του Νόμου και της Δικαιοσύνης εξαρτάται ευθέως από την ιδεολογία του καθενός. Είναι όμως το Δίκαιο ως προς την ερμηνεία και την εφαρμογή του ζήτημα ιδεολογίας, με άλλα λόγια κοσμοαντίληψης;
Η απάντηση είναι καταφατική: Ναι, είναι.
Απόδειξη τα παρακάτω:
-Το Δίκαιο ως σύστημα κανόνων «δεοντολογικών» είναι αποτέλεσμα άσκησης της κρατικής αυθεντίας και κατά συνέπεια της εξουσιαστικής βίας και όχι συνέπεια ηθικοθρησκευτικού προβληματισμού.
-Το Σύστημα αυτό χτίζεται, γκρεμίζεται και ξαναδομείται με τα ίδια ακριβώς υλικά, από το Κράτος, τον κατ’ εξοχήν «βιαστή» της ελευθερίας του ατόμου. Εφαρμόζεται δε από τα όργανα και τα εργαλεία του Κράτους, τους Δικαστικούς λειτουργούς, τους δικηγόρους (τον πλέον υποκριτικό κλάδο της Δικαιοσύνης, καθώς με την παρουσία τους ως δήθεν υπερασπιστών, παρέχουν το ισχυρότερο άλλοθι στην άσκηση εξουσιαστικής βίας), αλλά και τους λοιπούς παράγοντες της Δικαιοσύνης.
-Ο τρόπος απονομής της Δικαιοσύνης γίνεται με βάση τους νόμους, άρα με βάση την κρατική βούληση, επομένως, με βάση τις ορέξεις των ισχυρών οικονομικών παραγόντων, ημεδαπών αλλά κυρίως αλλοδαπών, που ελέγχουν συνήθως το Κράτος.
-Η ανθρώπινη ιστορική περιπέτεια και η εξέλιξη των κοινωνιών κινείται αενάως επάνω στις ράγες του ταξικού διαφορισμού. Οφείλουμε να συνομολογήσουμε ότι ο «κόσμος» είναι ταξικός, διαιρούμενος σε πατρίκιους και πληβείους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε προνομιούχους και κολασμένους. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο πλέον μακροχρόνιος πόλεμος που θα σοβεί πάντα, είναι εκείνος ανάμεσα στο «Έθνος των Πλουσίων» και σε εκείνο των «Φτωχών», όπως έγραφε κυνικά ο Αγγλοεβραίος πολιτικός Βενιαμίν Ντιζραέλι (Benjamin Disraeli 1804-1881)
-Το Δίκαιο σε επίπεδο επιστημονικής Θεωρίας και Πράξης, είναι γεμάτο κοινοτοπίες, εκλογικεύσεις και ενίοτε απλουστεύσεις, επιπέδου «θορύβου τενεκέ».
-Παρά την πληθώρα εννοιών, μία μόνο φιλοσοφική και κοινωνική έννοια λείπει παντελώς από τα νομικά συγγράμματα, η έννοια των ταξικών διαφορών, αν εξαιρέσουμε τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τον Κάρολο Μαρξ (Karl Heinrich Marx 1818-1883) και ορισμένους αμετανόητους, βαθείς στοχαστές.
-Ο λόγος απουσίας της σπουδαίας αυτής φιλοσοφικής έννοιας είναι ετούτος: αν ομολογηθεί ότι το Δίκαιο αντί συστήματος δεοντολογικών κανόνων, αποτελεί σύστημα επιβολής της ισχυρής τάξης των πλουσίων σε βάρος της ασθενούς των φτωχών, τούτο θα υπονόμευε ευθέως την «ιδεολογική ειρήνη» που υπηρετεί τα συμφέροντα των πρώτων, θα καθιστούσε τα σπουδαία συγγράμματα ομοδύναμα με τα «Βίπερ Νόρα» και θα μετέτρεπε αυτομάτως τις πανεπιστημιακές έδρες των «σοφών» αυτών ανθρώπων σε πολυτελείς υποδοχείς οπισθίων!
Αυτά αποδεικνύουν ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα περισσότερο από ναό εντός του οποίου επί αιώνες λατρεύεται η Θεά της Υποκρισίας.
Είναι το «χρυσοπάλατον ανύπαρκτης ουσίας», κατά τον Κώστα Βάρναλη, που όμως αποκτά ουσία όταν πρόκειται να προστατεύσει την περιουσία των δυνατών.
Είναι ο χώρος εντός του οποίου οι έννοιες παραμένουν πεισματικά αόριστες και ανεπίδεκτες εκτιμήσεως από την ανθρώπινη λογική.
Είναι το ιερό εντός του οποίου η Αλήθεια «κοιμάται»!
Είναι το μέγα τέμενος όπου η Λογική ασχολείται με τα «ειρηνικά της καθήκοντα» και μετατρέπεται αμέσως στη σκληρή βία, μόλις οι αδύνατοι και οι φτωχοί αποφασίσουν ή προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν τη σκοτεινή τους μοίρα.
