Η κυρία Παπακώστα είναι κατά δήλωσή της δεξιά. Και η δεξιά δεν αστειεύεται με την αστυνομία και την ασφάλεια. Την έχει κορώνα της.

Κατά συνέπεια, όταν η δεξιά υφυπουργός Ασφάλειας μάς λέει δήθεν αριστερές μπούρδες, κάτι δεν πάει καλά με τη δεξιά, με την κ Παπακώστα ή με τις αριστερές μπούρδες. Ή και με τα τρία.

Οι δηλώσεις της καραμανλικής -και …Καζαντζακικής (άλλ’ αντ’ άλλα), κατά δήλωσή της- υπουργού, που καλεί τους αστυνομικούς να αυτοπροστατεύονται μοιάζει περισσότερο με σχιζοφρένεια, αν δεν σκύψει κανείς με προσοχή να αναλύσει το πραγματικό φαινόμενο στο οποίο εμπίπτουν. Και από το οποίο είναι άρρωστη η ελληνική πολιτική πλειοψηφία και κατά συνέπεια η ελληνική κοινωνία.

Το φαινόμενο αυτό λέγεται φιλοτομαρισμός. Απολιτικός φιλοτομαρισμός ή, πιο κομψά, τυχοδιωκτικός καιροσκοπισμός.

Σ' αυτόν εμπίπτουν, σύμφωνα με αυτά που δηλώνουν ότι πιστεύουν:

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, που, αν και δεξιός, δέχεται να υπογράφει τα διατάγματα και τους νόμους που βλάπτουν σοβαρά τη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών, σαν τον νόμο Παρασκευόπουλου, ή εκείνα που κατεδαφίζουν τις βάσεις της ελληνικότητας της ελληνικής κοινωνίας, με ανιστόρητες διδαχές σαν την ασυνέχεια του έθνους και την αποπομπή της ιστορίας από τα σχολεία, αλλά και να στηρίζει συμφωνίες, σαν των Πρεσπών, που υπονομεύουν τη μελλοντική αρμονία στην περιοχή. Ένας ολίγος.

Ο πρωθυπουργός, που, αν και κομμουνιστής, δέχεται να υπογράφει και να εφαρμόζει τις πιο ακραίες πολιτικές της κεφαλαιοκρατίας, χωρίς να είναι αυτό το χειρότερο.

Το χειρότερο είναι ότι τις επικροτεί κιόλας, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εφαρμογή τους. Έχοντας γίνει υπηρέτης του ακροδεξιού Καμμένου, της κυρίας Μέρκελ, του Μακρόν και εσχάτως του Ντόναλντ Τραμπ. Ένας ασπόνδυλος.

Ο κυβερνητικός εταίρος Π Καμμένος με τους γενναίους του Μπρανκαλεόνε από πίσω του, που αν και δεξιοί –κατά δήλωσή τους καραμανλικοί- ψηφίζουν και εφαρμόζουν όποια πολιτική λάχει, εναντίον της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της συντηρητικής τους μορφής της οικογένειας, αρκεί να κάθονται στην καρέκλα της εξουσίας. Σαν σκέτοι μισθοφόροι.

Οι 40 του ΠΑΣΟΚ, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, στα έδρανα της Βουλής και της Ευρωβουλής του ΣΥΡΙΖΑ και διορίστηκαν στις διοικήσεις Οργανισμών του δημοσίου για να υπηρετήσουν την πολιτική μιας αριστερίστικης φράξιας.

Οι οποίοι, ως …σοσιαλιστές (και μάλιστα της προεδρικής ανδρεοπαπανδρεϊκής πλευράς!) συμμετέχουν σε μια θολοκομμουνιστική γραφειοκρατία, χωρίς κανέναν κυβερνητικό σχεδιασμό, όχι 5ετίας, αλλά ούτε 6μήνου! Απλοί αμοραλιστές καρεκλοκένταυροι.

Από τη σύντομη αυτή καταγραφή ο αναγνώστης και πολίτης μπορεί να βγάλει ένα αβίαστο συμπέρασμα: Κανείς από το πολιτικό προσωπικό που κυβερνάει δεν έχει πιστεύω. Δεν έχει αρχές. Δεν έχει πολιτική και κοινωνική ηθική. Δεν έχει αξιοπρέπεια και τσίπα. Εξαίρεση, μοναδική, όσοι ασχολούνται με την Παιδεία για έναν πολύ σημαντικό λόγο:

Η Παιδεία δεν εμπίπτει, παρά μόνο μισθολογικά, στις πιέσεις και τις απαιτήσεις του υπερεθνικού επιχειρηματικού κόσμου που κυβερνά.

Επιπλέον, ο αντεθνικός φανατισμός αυτών που κυβερνούν την Ελλάδα συμπίπτει, καθόλου συμπτωματικά, με τον κεφαλαιοκρατικό διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης. Όπου τα έθνη και τα σύνορα δεν εξυπηρετούν την ταχεία και ομογενή εξάπλωση μιας διψασμένης επιχειρηματικότητας, που θέλει να λύνει και να δένει ανεμπόδιστη. Κυρίως να δένει.

Έτσι, ακραίοι καπιταλιστές και πούροι διεθνιστές, σαν του ΣΥΡΙΖΑ, συμπλέουν (συχνά πληρώνοντας οι πρώτοι τους δεύτερους σε κονδύλια εκπαίδευσης!) προσπαθώντας να καταστρέψουν τις ιδιαιτερότητες των λαών και να λασπώσουν τη φιλοπατρία ως εθνικισμό, με μια διαφορά: Οι μεν καπιταλιστές θα αποκομίσουν κέρδη από αυτή τους την πολιτική. Ενώ οι διεθνιστές θα χάσουν μια πατρίδα χωρίς να κερδίσουν μία άλλη. Θα ορφανέψουν έναν λαό χωρίς να του δώσουν μια άλλη μάνα ή έναν άλλο αδερφό. Βλακείας εγκώμιο!

Έτσι, με εξαίρεση τον χώρο της Παιδείας, όλοι όσοι αποτελούν το πολιτικό προσωπικό που κυβερνάει δεν είναι παρά χαμαιλέοντες.

Δεν έχουν μορφή. Παίρνουν τη μορφή της εξουσίας που υπηρετούν. Δεν δίνουν αυτοί μορφή στην εξουσία. Διαχειρίζονται το ταμείο του κράτους και την ισχύ της θέσης τους όχι για να υπηρετήσουν το λαό. Αλλά, για να υπηρετήσουν δύο πράγματα: Τις προσωπικές τους μωροφιλοδοξίες και, το κυριότερο, να μη χάσουν την καρέκλα.

Όποιος απορεί με τις μεταμορφώσεις του Παυλόπουλου σε υποστηρικτή των Σκοπιανών, του Τσίπρα σε υμνητή του Τραμπ, του Καμμένου σε υπερασπιστή του Γαβρόγλου, της Ξενογιαννακοπούλου σε τιμητή του ΠΑΣΟΚ, του Κατρούγκαλου σε σφαγέα των συνταξιούχων, του Σκουρλέτη σε υπερασπιστή της COSCO, έχει και την απάντηση για την καραμανλική και … καζαντζακική κατά δήλωσή της - κυρία Παπακώστα: Είδε φως και μπήκε. Για να «εκδικηθεί» για τη διαγραφή της από τη ΝΔ! Και πήρε τη μορφή της μαριονέτας που καλείται να παίξει!

Όλοι αυτοί οι τύποι δεν είναι υπεύθυνοι μόνο για την οικονομική καταστροφή που επιφυλάσσουν στη χώρα σύντομα, με την πολιτική και οικονομική ασχετοσύνη τους σε θέματα παραγωγής πλούτου. Δηλαδή στην Αλφαβήτα. Ξέροντας μόνο να διορίζουν, δημιουργώντας τεμπέληδες, ψηφοθηρώντας.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που κάνουν είναι ότι έχουν ποτίσει τον ελληνικό λαό με το δηλητήριο αυτού του χαμαιλεοντισμού και του απολιτικού καιροσκοπισμού. Γιατί οι άνθρωποι λειτουργούν με πρότυπα.

Και τα πρότυπα των πολλών είναι η εξουσία. Οι άνθρωποι πρέπει να επιβιώσουν. Κι αν για να επιβιώσουν τους υποχρεώνει το καθημερινό κράτος να γίνουν απολιτικοί, ανιδεολογικοί και χαμαιλέοντες, θα γίνουν. Αφού δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου για να στηριχτούν επάνω του.

Κι αν εγείρει κάποιος τη θέση ότι οι κάτοικοι είναι υπεύθυνοι γι αυτούς που επιλέγουν, η απάντηση είναι διαλεκτικά δεδομένη.

Ο αδύναμος κρίκος κοιτάζει πρώτα πώς θα θρέψει τα παιδιά του. Σήμερα. Και πώς θα πληρώσει το νοίκι. Σήμερα. Κι αυτό του το καθορίζει σήμερα ο κάθε καραγκιόζης που τον κυβερνάει. Και του δείχνει και το δρόμο για το αύριο αυτός ο καραγκιόζης!

Όταν ένας ολόκληρος λαός έχει γαλουχηθεί εδώ και δεκαετίες με τον νόμο της πλαγίας, του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας, των επιδομάτων και των κολλητών, είναι θαύμα που υπάρχει ακόμα ένα ποσοστό, που ζητάει Κράτος Δικαίου σε Δημοκρατία.

Και που πολλές φορές αγωνίζεται καθημερινά γι' αυτό.

Κι αυτό το ποσοστό, που δε μοιάζει στη μούρη με την κάθε κυρία Παπακώστα, είναι η μοναδική ελπίδα, που έχει η χώρα για το αύριο.

Σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκει.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης (www.liberal.gr)