ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΣ (www.iefimerida.gr)

Ο Τσίπρας το διασκεδάζει, είναι φανερό.

Εχει εξελιχθεί σε ένα “πολιτικό ζώο” -κατά τον αριστοτέλειο ορισμό.

Παθιάζεται με την πολιτική, κοπιάρει ασύστολα τσιτάτα ηγετών που έχουν συνεγείρει τα πλήθη, ορέγεται αποθεώσεις, ονειρεύεται ιστορικές καταγραφές και συσχετίσεις με ιστορικές προσωπικότητες.

Ο Τσίπρας ωρίμασε, είναι σαφές.

Βουτά στο ρεαλισμό και στα νάματα του πραγματισμού με την ίδια πώρωση και τον ίδιο ενθουσιασμό που κολυμπούσε στα λύματα του πιο αφόρητου λαϊκισμού, προ μερικών ετών.

Θέλγεται από τις πολύωρες διαπραγματεύσεις και τα ξενύχτια σε ψυχρά κτίρια, το ίδιο με μια λαϊκή συγκέντρωση αποθέωσης αφελών, καλοπροαίρετων ή επαγγελματιών χειροκροτητών.

Παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι και φιλοτεχνεί την εικόνα του, με επαγγελματισμό που θα ζήλευαν καταξιωμένοι image makers.

Τον συνεγείρει να προκαλεί τους αντιπάλους του, με αλαζονεία νεόπλουτου.

Τάζει υποσχέσεις με την ίδια ευκολία που το έκανε όταν σκαρφάλωνε σε καρότσες αγροτικών, ως αντιπολίτευση.

Αξιοποιεί την παραμικρή ευκαιρία που θα του δοθεί -είτε από τη συγκυρία, είτε από αδυναμίες άλλων, είτε από δική του στρατηγική - για να την εκτινάξει σε δυσθεώρητα ύψη, να τη φτιασιδώσει και να την παρουσιάσει ως επίτευγμα.

Οικειοποιείται με εκπληκτική μαεστρία ακόμη και αρνητικά πρόσημα (από το Ζάππειο και το Καστελόριζο, ως την επιμήκυνση) προς όφελός του. Προσέξτε: Και μάλιστα πρόσημα που συνέβαλε τα μέγιστα και ο ίδιος, να γίνουν αρνητικά.

Ο Τσίπρας έχει ικανότητες.

Κάνουν λάθος όσοι τον υποτίμησαν και εξακολουθούν να τον υποτιμούν. Ο Τσίπρας δεν ήρθε για να φύγει. Οσο [οι συνθήκες του επιτρέπουν να] εμφανίζεται ως η πιο ρεαλιστική εναλλακτική, ως η πιο αποτελεσματική διέξοδος, ως το νέο, φρέσκο και έντιμο, απέναντι στο παλιό και διεφθαρμένο, τόσο θα τροφοδοτείται η αξία της πολιτικής μετοχής του Αλέξη Τσίπρα

Ο Τσίπρας, έμαθε, είναι πασίδηλο.

Ξέρει πια να υπόσχεται με μέτρο, ξέρει πια να κάνει κωλοτούμπες με αξιοπρέπεια. Μπορεί να νιώθεις ότι σου τάζει τον κόσμο, αλλά την ίδια ώρα να κλείνει το μάτι στους “έξω”.

Οι φίλοι του το έλεγαν: “Αυτή, μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις”. Το έκανε, έβαλε γραβάτα. Αλλά ταυτόχρονα την έβγαλε, παίζοντας στα δάχτυλα τη σημειολογία και ξέροντας απ’ έξω και ανακατωτά την ψυχολογία ενός λαού που αρέσκεται στο θεατράλε.

Και το κυριότερο: Ο Τσίπρας ξέρει.

Δεν είναι αφελής -τουλάχιστον πια. Ξέρει ότι όλα αυτά γίνονται “για ένα πουκάμισο αδειανό”. Εμείς;