Νίκος Καραβέλος

Δικηγόρος – Συγγραφέας

e-mail:[email protected]

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο άνθρωπος διακρίνεται από τα γνωρίσματά του, κάποτε και από την απουσία τους.

Οι ιδιότητες που αναγνωρίζονται στα έμψυχα και στα άψυχα λέγονται χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν όμως άψυχα όντα;

Η επιστήμη καταλήγει να αποδεχθεί πως ο διαχωρισμός μεταξύ αψύχων και εμψύχων είναι εντελώς συμβατικός και αβάσιμος.

Τόσο τα μεν όσο και τα δε φαίνεται πως αποτελούνται από όμοια χημικά χαρακτηριστικά και έχουν σχεδόν κοινές ιδιότητες.

Η παρατήρηση, επίσης, βεβαιώνει ότι αρκετοί των ομοίων μας στερούνται ψυχής.

Δεν έχουν τον αιθέρα, τον εσωτερικό άνεμο που ζωντανεύει τα άψυχα, που κάνει τους βράχους να κλαίνε, που πραγματοποιεί το Μέγα Θαύμα, τη μετατροπή μιας μάζας από σάρκες σε Άνθρωπο, που μεταβάλει την ύλη σε σκέψη.

Ας επιχειρήσουμε κάποιους αδόκιμους ορισμούς:

Άνθρωπος είναι η αιτία μα και το αποτέλεσμα της λογικής έμπνευσης, το «θεϊκό κέφι», εκείνος που δημιουργεί, που παράγει σκέψη πρωτότυπη ή αναπαράγει τη λογική ομορφιά, διδασκόμενος από τους καλύτερους, χωρίς εγωισμό, δίχως αλαζονεία.

Άνθρωπος είναι αυτός που καλλιεργεί συναισθήματα και τα δωρίζει απλόχερα χωρίς φιλανθρωπική έπαρση, δίχως υπολογισμό.

Άνθρωπος είναι αυτός που μέσα του κοχλάζουν οι μύθοι, οι θρύλοι της πατρίδας του κι όλων των πατρίδων, οι παραδόσεις, τα όσια και τα ιερά των προγόνων του, οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζει, οι έρωτες, οι τάφοι των γονιών και ό,τι ακριβό αναμειγνύεται στα σπλάγχνα του και γίνεται ρεαλισμός πολύτιμος, απ αντοχή και επανάσταση.

Άνθρωπος είναι αυτός που δε λέει ψέματα, έξω από εκείνα που θεραπεύουν τον πόνο, θωπεύουν τα κρύα χέρια και γίνονται εργαλεία της αλήθειας. Εκείνος που ξέρει ως πού φτάνουν τα πόδια του και δεν επιχειρεί μακρύτερα από το σκάμμα του.

Άνθρωπος είναι αυτός που δεν ανέχεται να γίνεται παίγνιο, υπηρέτης και περίγελος των ισχυρών. Εκείνος που με θάρρος ομολογεί τη δειλία του ως φυσικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, μα που όταν η Μοίρα το καλιάζει (το ζητάει) γεννιέται γενναίος.

Άνθρωπος είναι αυτός που αποκρούει την άποψη πως όλα είναι χυλός, πως όλοι έχουν τάχα δίκιο, πως «έτσι ήταν και έτσι θα ‘ναι ο κόσμος». Μα ακόμα κι αν είναι έτσι το αποκρούει. Η αλήθεια δεν νοιάζεται για το πώς είναι ο κόσμος αλλά φυτρώνει στοναγώνα για ν’ αλλάξει.

Άνθρωπος είναι αυτός που συγχωρεί μα δεν ξεχνάει, γιατί ξέρει πως η λήθη είναι συναυτουργός της κακίας. Εκείνος που συνειδητοποιεί πως η καλοσύνη είναι σαν το αλάτι, πρέπει να πηγαίνει εκεί που χρειάζεται, γιατί κι οι πέτρες μπορούν να δακρύζουν, κι υπάρχουν κι άνθρωποι σκληροί σαν πέτρα.

Άνθρωπος είναι αυτός που αρκείται σ’ ένα στίχο, σε μια μελωδία μακρινή, στους ήχους τους μυστικούς της Φύσης όταν σαν μάνα ξαπλώνει και μας σκεπάζει τους ζωντανούς και τους νεκρούς μαζί και μας αγκαλιάζει καθώς πέφτει το σούρουπο. Καιμαζί μας ξυπνάει, καθώς λένε, μόλις φωτίσει ο κόσμος.

Άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να κατοικήσει σε ένα λυγμό τη στιγμή ενός γάργαρου γέλιου.

Σάββατο, 13.01.2018, ώρα 4.25’

δίπλα στον τάφο της μάνας μου.