Με ένα κείμενο στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο δημοσιογράφος, Αντώνης Καρπετόπουλος συγκινεί με την εξομολόγησή του για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει τους τελευταίους μήνες.

Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου από το karpetshow.gr ''Η δεύτερη ζωή'':

«Άντε, λοιπόν, να σας πω τα νέα μου: δεν σας έχω κρύψει και τίποτα ποτέ. Θα αποφύγω λεπτομέρειες – άλλωστε μπορεί αυτά να τα πούμε πιο ψύχραιμα προσεχώς. Πρώτα πρώτα να σας πω ότι κάθε μέρα που περνάει νοιώθω και καλύτερα κι αυτό είναι που έχει σημασία. Από τις 24 Σεπτεμβρίου, που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, οι καλύτερες μέρες είναι οι τελευταίες, παρά τους πόνους που ακόμα υπάρχουν και την κούραση που νοιώθω από την αυπνία του τριήμερου στο νοσοκομείου. Από Δευτέρα – Τρίτη, με βάση το χρονοδιάγραμμα, θα ‘μαι καλύτερα και σιγά σιγά σχεδόν έτοιμος για μια δεύτερη ζωή.

Πίστωση και χρέωση

Το 2001, αν θυμάμαι καλά, είχα δει στις Νύχτες Πρεμιέρας μια εγγλέζικη ταινία που δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες – δεν θυμάμαι τον τίτλο της, δεν ξέχασα, όμως, ποτέ το θέμα της.

Ηταν μια εντελώς παράλογη ιστορία με ήρωα ένα λογιστή που πίστευε πως στη ζωή για κάθε χρέωση υπάρχει και μια πίστωση – και το αντίθετο. Ο τύπος, που ήταν για δέσιμο, ήταν πεπεισμένος πως τα πάντα έχουν ένα κόστος. Για κάποιο λόγο η περίεργη αυτή μεταφυσική θέση με βρήκε σύμφωνο.

Όταν σε ένα άνθρωπο, κατά τα φαινόμενα υγιή, ο γιατρός λέει ότι κάτι ανησυχητικό τρέχει στον οργανισμό του, η συνηθέστερη και πλέον ανθρώπινη αντίδραση είναι «το γιατί σε μένα;» – οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως δικαιούμαστε μια προνομιακή μεταχείριση από τη μοίρα, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να θεμελιώσουμε το γιατί.

Εγώ δεν το σκέφτηκα ποτέ, γιατί πιστεύω στις πιστώσεις και στις χρεώσεις: ήταν τόσο ωραία, όλα όσα μου είχαν συμβεί τον τελευταίο χρόνο που θεωρούσα δεδομένο ότι το πράγμα θα διόρθωνε θεαματικά με ένα πρόβλημα που θα εμφανιζόταν περίπου από το πουθενά – όπως και έγινε.

Είχα περάσει ένα ωραίο καλοκαίρι, που είχε έρθει ως συνέχεια μιας εξαιρετικής σεζόν – εξαιρετικής κυρίως σε ό,τι είχε να κάνει με τα προσωπικά μου.

Μέσα στην κρίση είχα πάντα δουλειά, και με ότι καταπιανόμουν τα πήγαινα μια χαρά: ακόμα και ετούτο εδώ το blog, που το ξεκίνησα για να το κλείσω σε δυο μήνες και που φίλοι και γνωστοί έλεγαν πως δεν θα αντέξει ούτε τόσο, μια χαρά τα πάει.

Υπάρχει δεκαεννιά μήνες αργότερα, περνάνε από τις σελίδες του πάνω από 350 χιλιάδες άνθρωποι το μήνα και πάνω από 10 χιλιάδες το επισκέπτονται καθημερινά, συμφωνώντας ή διαφωνώντας. Σε εποχές δύσκολες για την δημοσιογραφία, είχα την τύχη να απορρίπτω προτάσεις, να κάνω διάφορες τρέλες, να χαλάω τη μέρα διάφορων μεγαλόσχημων που ασχολούνται μαζί μου για να με απειλούν κτλ – αυτά, συνήθως, είναι ενδείξεις επιτυχίας.

Συγχρόνως την τελευταία διετία γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους, χωρίς να χάσω τους πάντα διαλεγμένους αγαπημένους φίλους μου, που ήταν και στο νοσοκομείο μαζί μου, κι έγινα χάρη στην Αθηνά και τον αδερφό μου ένας χαρούμενος θείος, που καμαρώνει για την ανιψιά του, όσο κανείς. Ηταν λογικό κάτι να με τραβήξει από τα πόδια προς τα κάτω για να μου θυμίσει ότι τόση τύχη είναι υπερβολική. Παρόλο που οι γιατροί δεν ήταν εξ αρχής κατηγορηματικοί εγώ δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία: η μάχη ήταν μπροστά. Όλα ξεκίνησαν με μια απλή εξέταση αίματος και την υπενθύμιση ότι η επιστήμη κάνει άλματα.

 Από εδώ και πέρα

Δεν θέλω να σας χαλάσω τη μέρα μιλώντας για θεραπείες και εξετάσεις κι άλλα τέτοια στενάχωρα: θα σας πω το πιο σημαντικό, δηλαδή το τι θα γίνει μετά.

Όπως σας εξήγησα την βεβαιότητα του προβλήματος την είχα πριν την οριστική του διάγνωση κι αυτό με οδήγησε σε κάποιους προβληματισμούς. Δεν το κρύβω ότι εξέτασα και την πιθανότητα να τα παρατήσω σχεδόν όλα: θα έλεγα ψέματα, αν δεν το παραδεχόμουν.

Βέβαια θα το έκανα για να αποφύγω την κατάθλιψη κι όχι εξαιτίας της: δεν έχω ευτυχώς τέτοια θέματα. Αλλά ο πειρασμός να αρχίσω να ταξιδεύω στον κόσμο και να αφοσιωθώ σε όσα αληθινά αγαπώ υπήρξε. Όμως τι είναι αυτό που αληθινά αγαπάω;

Την ζωή την πραγματική ή μια ζωή που θα μπορούσα να φέρω στα μέτρα μου, περνώντας υπέροχα, ίσως, αλλά κομμάτι μόνος μου; Και στο δίλλημα η απάντηση ήταν απλή: δεν έχω το δικαίωμα να κοιτάξω την πάρτι μου – τουλάχιστον τώρα.

Ισα ίσα που η υποχρέωση είναι εντελώς διαφορετική: το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι από εδώ και πέρα απαιτείται ακόμα περισσότερη τρέλα, ακόμα περισσότερο πάθος, ακόμα μεγαλύτερη παρουσία, συνέπεια και δουλειά.

Αν το έβαζα στα πόδια θα ήταν σαν να πρόδινα ανθρώπους με προβλήματα μεγαλύτερα, στέλνοντας το μήνυμα ότι αν κάτι κακό σε βρει παράτησέ τα όλα. Δεν έχω αυτό το ηθικό δικαίωμα: ίσα ίσα που επιβάλλεται ακριβώς το αντίθετο.

Το μεγάλο μου όνειρο

Ψιλοπονάω ακόμα. To τι θα γίνει στη συνέχεια δεν το ξέρει κανείς: μπορεί σύντομα να είμαι ολότελα καλά, μπορεί και όχι – θα δούμε. Αλλά ηθικό υπάρχει πλέον και οι μάχες δεν τρομάζουν: δυναμώνουν.

Σήμερα ξαναγράφω μετά από τέσσερις μέρες: μπαίνοντας στο νοσοκομείο είχα αφήσει κείμενα για το blog και μόνο, για να μην μου λείψει η θετική σας ενέργεια. Η ιστορία με δίδαξε ότι δεν είσαστε αναγνώστες απλοί – σας είχα στο μυαλό μου όσο τους φίλους μου και για αυτό δεν ήθελα ούτε μια μέρα να σας λείψω.

Ούτε σήμερα ήθελα να σας κουράσω με τα προσωπικά μου, αλλά επειδή ήδη ακούγονταν διάφορα ήθελα να σας καθησυχάσω: όλα συνεχίζονται κανονικά και θα κάνω ότι μου περνάει από το χέρι για να μην έχει καμία διαφορά η δεύτερη ζωή από την πρώτη – ειδικά στην εξαιρετική μας σχέση.

Έλειψα μια μέρα, χθες, συμβολικά: κείμενο είχα αφήσει και για χθες, αλλά αποφάσισα να μην το ανεβάσω. Το κανα και λόγω της απεργίας και γιατί μου άρεσε η μονοήμερη απουσία να λειτουργήσει ως ένα είδος τέλους του πρώτου μέρους: το δεύτερο θα ναι καλύτερο.

Ήδη νοιώθω σαν τον Μπάρι Αλεν μετά την έκρηξη στα Εργαστήρια Star – όταν είμαι εντελώς καλά θα είμαι υπεράνθρωπος ή καλύτερα υπερανθρωπάκος: οι σούπερ δυνάμεις ήταν το μεγάλο μου όνειρο, το λέω εδώ που είμαστε μεταξύ μας.

Η μεγαλύτερη τέτοια είναι να ζεις ωραία, οπότε σας ευχαριστώ για τις ευχές και δεν θέλω να ανησυχείτε: όλα θα πάνε, όχι καλά, αλλά καλύτερα. Ο νέος στόχος είναι να γίνω ένας Μάστερ Γιόντα της αισιοδοξίας, ένας τύπος που ξέρει τη ζωή και τη δύναμή της.

Η ζωή, ξέρετε, είναι μια σειρά από τραγούδια που γουστάρουμε. Το νόημα στους στίχους το δίνουμε πάντα εμείς. Δεν τελειώσαμε…

(Σας ευχαριστώ για τις ευχές. Θα παρακαλούσα σήμερα να μην υπάρξουν σχόλια. Ας αποφύγουμε τα περαιτέρω: μια παρένθεση είναι το κείμενο και από αύριο ξανά στα δικά μας…)».

http://www.govastileto.gr/