Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017 στις 18:00 πέθανε η σύζυγός μου Μαριάννα, πρακτικά μέσα στα χέρια μου.
Κατέρρευσε μέσα στο σπίτι της και αφού της παρείχα καρδιοαναπνευστική ανάνυψη για 30 λεπτά, το πλήρωμα του ασθενοφόρου για άλλα 30 λεπτά με παράλληλη χρήση απυνηδωτή και για περίπου μιάμιση ώρα στο νοσοκομείο προσπάθησαν να την επαναφέρουν, μου ανακοίνωσαν το μοιραίο.
Αφήνει πίσω της 2 παιδιά (5 και 3 ετών) τους τραγικούς γονείς και την αδερφή της, καθώς και ένα συντεντριμμένο σύζυγο.
Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μαζί με μια στρατευμένη εκπαιδευτικό πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο πλευρό μου.
Ας πούμε σαν μια προσπάθεια να μεταφέρω σε εσάς την κληρονομιά που θα ήθελε να αφήσει πίσω της.
Προς τους δασκάλους / συναδέλφους της: Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι από μόνο του και από πόσο αντίξοες συνθήκες καλείστε να εκτελέσετε το λειτούργημά σας.
Η σύζυγός μου σε όλες τις πλευρές της ζωής της και ακόμα περισσότερο στη δουλειά της προσπαθούσε να τηρήσει 3 αρχές: Θάρρος, Ακεραιότητα, Φιλότιμο.
Θα ήταν πιστεύω προς όφελος του σχολείου αλλά και όλης της κοινωνίας αν στη μνήμη της Μαριάννας μου, υποσχόσασταν όλοι να τηρήσετε ακριβώς αυτές της προτεραιότητες.
Για τη σύζυγό μου η μεγαλύτερη ικανοποίηση που εισέπραττε από τη δουλειά της, ήταν όταν τη σταματάγανε στο δρόμο γονείς και παιδιά από παλιές της τάξεις για να τη χαιρετήσουν και να της πουν μια καλή κουβέντα.
Προς τους γονείς των παιδιών της: Ξέρω πως η Μαριάννα δεν ήταν ο πιο εύκολος άνθρωπος για να συζητάει κανείς, γιατί απλά όταν πίστευε κάτι, το υποστήριζε με όλες της τις δυνάμεις και το πάθος που τη διέκρινε.
Αυτό όμως ξεκινούσε από την ειλικρινή της αγάπη και αγωνία για τα παιδιά της. Αν σας στεναχώρησε κάποια στιγμή σας παρακαλώ να την συγχωρέσετε, αλλά και να θυμάστε πως ό,τι έλεγε, το έλεγε από γνήσιο ενδιαφέρον.
Τέλος θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι εκτός από δημόσιοι υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί, όλοι οι δάσκαλοι είναι και άνθρωποι και μπορεί να κάνουν και λάθη, ενώ όταν κλείνει η πόρτα του σχολείου πίσω τους έχουν κι αυτοί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας που έχετε όλοι σας.
Ίσως υπό αυτό το πρίσμα να προσπαθούσατε να τους κατανοήσετε λίγο περισσότερο και να συνεργαστείτε πιο ενεργά μαζί τους.
Προς τα παιδιά της: Θα ήθελα να είστε σίγουρα πως αν η Μαριάννα είχε επιλογή θα ήταν δίπλα σε όλα της τα παιδιά, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.
Σας αγαπούσε με όλη της τη δύναμη και χωρίς όρια, ενώ το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς να σας κάνει να γίνετε καλύτεροι τόσο ως άτομα όσο και ως ομάδα.
Πιστεύω πως αν θα μπορούσε να σας πει κάτι, αυτό θα ήταν ότι όσο σημαντικό κι αν είναι το να είσαστε καλοί μαθητές, το σημαντικότερο όλων είναι να είσαστε σωστοί άνθρωποι.
Κι αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη σημαίνει να σέβεστε και να βοηθάτε τον εαυτό σας και αυτούς που έχετε γύρω σας και απαρτίζουν την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Θυμάμαι με πόσο θαυμασμό μου έλεγε ότι οι μαθητές του Ε1 τμήματος του 4ου Δημοτικού Σχολείου, της είχαν ζητήσει να κάνουν μπαζάρ για να ενισχύσουν τους φτωχούς της ενορίας μας.
Και μου έλεγε χαρακτηριστικά «Πως μπορείς να πεις όχι σε κάτι τέτοιο; – Βαγγέλη, μάζευε όλες τις συσκευασίες!!»
Θα ήταν πόθος μου αυτή η προσπάθεια να μη σταματήσει και να υλοποιηθεί όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Βαγγέλης Φουστέρης
