Θριαμβευτική στο τέλος η ανακοίνωση του Δημάρχου για την μεταφορά της ΔΟΥ στον ΟΠΕ:
…«Ο Δήμαρχος Βασίλης Βαλασόπουλος εξέφρασε την βαθιά ικανοποίηση του για την απόφαση αυτή και ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Χρήστο Κοκοτίνη για την συμβολή του στην προσπάθεια, αποδεικνύοντας ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση ενωμένη επιτυγχάνει το βέλτιστο αποτέλεσμα για το συμφέροντα των δημοτών».
Εδώ αρχίζει η υποθετική μας ιστορία, με μπόλικη, μα μπόλικη φαντασία ! Ή μήπως όχι;
«Μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο, με τον σύμβουλο του υπουργού, με μια αβέβαιη αίσθηση, ότι …δεν τον είχε καταλάβει.
Το «κόκκινο» τηλέφωνο στο γραφείο χτύπησε. Ο Συνεργάτης τον ενημέρωσε με λεπτομέρειες για την ανακοίνωση του δημάρχου. Η διάθεση του αμέσως άλλαξε. Πάλι σκέφτηκε, ότι κάτι πρέπει να κάνει για να καταφέρει να «μπει» στον κόσμο της τεχνολογίας. Πρώτα ίντερνετ και αμέσως μετά facebook. Ως πότε κάποιος άλλος θα έχει την πρώτη ικανοποίηση από την είδηση, της δικής του επιτυχίας.
Ένα πλατύ χαμόγελο ανέτειλε στα κίτρινα απ’ το κάπνισμα μουστάκια. Τράβηξε πίσω την καρέκλα του και τεντώθηκε με αγέρωχη ικανοποίηση.
«Βυθίστηκε» στις σκέψεις του…
Ώστε έτσι ε! Ο Δήμαρχος τον υμνεί στην ανακοίνωσή του. Καιρός ήταν !
Δεν πήγαν άδικα οι βόλτες στους «κρατικούς» διαδρόμους, οι επαφές με τους «μεγάλους». Γενικοί γραμματείς, πρόεδροι, διοικητές, σύμβουλοι και υπουργοί επιτέλους ενέδωσαν και να η πόλη του, η πόλη μας, μετά από πολύχρονες προσπάθειες απόκτησε ΔΟΥ στο κέντρο. Κέντρο απόκεντρο, αλλά καλύτερα από τον βοηθητικό της Λεωφόρου. Νίκη…
Ναι, αλλά τώρα πώς να τον «στριμώξω» στο δημοτικό συμβούλιο;
Πως να του πω, ότι δεν κάνει καλή οικονομική διαχείριση, ότι δεν είναι τόσο πλεονασματικός στο ταμείο όσο ισχυρίζεται;
Ότι είναι αυταρχικός, ότι η δημοκρατία στις συνεδριάσεις του συμβούλιου «ταλαιπωρείται».
Αυτός κάθε φορά μου θυμίζει ότι μαζί θα μεγαλουργήσουμε.
Ότι έχουμε περισσότερα κοινά από διαφορές, γιατί όλοι αριστεροί είμαστε. Ότι αν κατέβουμε μαζί, οι «απέναντι» πρέπει να ξεχάσουν την δημαρχία για άλλα 20 χρόνια. Μήπως έχει δίκιο;
Καλά έκανε, τότε, ο σημερινός σύντροφος υπουργός και τον επέβαλε σαν υποψήφιο.
Έβλεπε μακριά. Και να τώρα, που εγώ πρέπει να του αντιμιλήσω, να τον αντιπολιτευτώ και δεν μου πάει. Μού ‘στειλε τον πρόεδρο του στην πίτα, για να με καλέσει σε συστράτευση, λέει.
Όχι γενικά όμως, μόνο εκεί που συμφωνούμε.
Και εδώ που τα λέμε, συμφωνούμε σε πολλά πια. Και τον χειροκρότησαν…
Το δίχως άλλο , πρέπει να το σκεφτώ.
Αλλά δεν χάνει και ευκαιρία, να μου «την λέει». Όταν αντέδρασα γι αυτήν την έκφραση στο ψήφισμα κατά της αυγής.
«Φοροεπιδρομή»! Άκου κυβερνητική φοροεπιδρομή!
Κι αυτό το ΚΚΕ, ακόμα με στοιχειώνει.
Που την βρήκατε ρε «σύντροφοι», αυτήν την λέξη;
Δεν γίνεται εγώ, εμείς, εγώ να καταγγείλω την κυβέρνηση με τέτοια λόγια.
Και εσύ δήμαρχε, που πας και τα θυμάσαι όλα αυτά τα παλιά, τα ψηφίσματα, τις αποδοκιμασίες και τα εμπόδια στην άσκηση του έργου σου, τότε;
Τότε που οι «δικοί» σου ήταν «στα πράγματα» και εγώ ήμουν στα «κάγκελα».
Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες…
Αλλά στο τέλος, πάλι για συνεργασία μου μιλάς…
Για την πόλη μας, για την χώρα μας. Για να σωθεί η χώρα μας…
Και τώρα …«εύφημος μνεία» στον «Επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης»!
Με κεφαλαίο «Ε»ψιλον και το ονοματεπώνυμο, πλήρες παρακαλώ ! Θα το σκεφτώ….
Και τι ωραία το έγραψαν αυτοί στο γραφείο τύπου του δημάρχου.
Πού τα βρίσκουν αυτά τα ωραία λόγια.
Οι «δικοί» μου να τα βλέπουν αυτά, που όχι μόνο κάνουν τρία λάθη σε κάθε ανακοίνωση, αλλά φέτος θυμήθηκαν να ευχηθώ στους δημότες τα Καλά Χριστούγεννα, μετά από πέντε μέρες και την Καλή Χρονιά μετά από τέσσερεις.
Ας είναι δεν πειράζει, ποιος τις διάβασε, ποιος το πρόσεξε;
Να θυμηθώ να ρωτήσω, πόσα «λάικ» πήραν οι ανακοινώσεις μας;
Α, να θυμηθώ να ρωτήσω και τον δήμαρχο, ποιος γράφει τις ανακοινώσεις του.
Θα τους δείξω εγώ… Κάτσε να τελειώσουν οι πίτες… Θα κάνω συνέλευση…
Ο μηχανικός, ο πρώην, ήταν προσεκτικός στην πίτα του και δεν μου την είπε, έτσι και εγώ… κύριος. Αλλά ο άλλος, ο δάσκαλος, τι επίθεση ήταν αυτή; Που τα θυμήθηκε όλα αυτά;
Μετά από την μεγάλη πολιτική στροφή του λαού, τα χαμένα χαμόγελα και τις αξιοπρέπειες, λέει, ξανάρθαν τα μνημόνια και η ασφυξία.
Βαφτίστηκαν οι υποσχέσεις φόροι, η «τρόϊκα» θεσμοί, το μνημόνιο αξιολόγηση και όλοι εμείς γίναμε καλοί πελάτες ψυχολόγων. Κι από πάνω έχεις στον δήμο και την ενός ανδρός αρχή.
Και εγώ όμως, τον «έβαλα στην θέση» του.
Αυτοί, που έφεραν την χώρα σ’ αυτό το χάλι (δηλαδή και εσείς) δεν μπορούν να έχουν τόσες απαιτήσεις. Κάτι γίνεται και εμείς θέλουμε περισσότερα, αλλά …
Για τα δημοτικά θα συμφωνήσουμε, αλλά να δούμε που έχουμε συγκλίσεις και όπου συμφωνούμε να προχωρήσουμε μαζί.
Ωχ, τι τους λέω, τώρα, πάλι τον δήμαρχο είχα στο μυαλό μου για συνεργασία, που στο κάτω - κάτω υπάρχουν και πολλά θέματα, που μπορούμε να συμφωνήσουμε, δεν είναι κακό…
Ουφ, τό ‘πα τελικά, νομίζω το αποφάσισα, δεν γίνεται αλλιώς.
Είπα και κάτι άλλα για προστασία των δημοσίων αγαθών, αλλαγή θεσμών, Καλλικράτη, γιατί εμείς, ήδη το ξέρετε, ότι λέμε το …εννοούμε, τους μπουρδούκλωσα, όπως συνήθως, μήπως πρόσεχε κανείς;
Και στο τέλος εισέπραξα και χειροκρότημα, καλά τα πήγα…
Πες, πες, πες, κάτι θα γίνει στο τέλος…
Η κυβέρνηση, η Περιφέρεια, ο Δήμος, η Ελλάδα μας χρειάζεται… Μαζί θα προχωρήσουμε…..».
Αρκετά για σήμερα. Έκλεισε τους φακέλους και τα βιβλία.
Κουρασμένος από την μέρα και τις σκέψεις. Αλλά «γεμάτος»…
Έφαγε. Κοιμήθηκε. Ξεκουράστηκε. Το είχε ανάγκη…
Το Μάτι Πίσω από την Πλάτη
4.2.2017
