Από τη μία μεριά του μισοχτισμένου τείχους βρίσκονταν 160 ανήλικα προσφυγόπουλα.
Από την άλλη μεριά του τείχους, μια ορχήστρα συνομήλικών τους έβγαλε τα βιολιά, τις κιθάρες και τα ακορντεόν και άρχισε να παίζει μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και του Μάνου Χατζιδάκι, κατά των συνόρων και υπέρ της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Εν τω μεταξύ οι μελωδίες των παιδιών μπλέκονταν με τους ήχους από τις μπουλντόζες που συνέχιζαν να υψώνουν το τείχος του μίσους στη φτωχογειτονιά της Γερμανίας.
της Τζένης Τσιροπούλου (www.thepressproject.gr)
Στη φτωχή συνοικία του Neuperlach Sud στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου ζουν αρκετοί μετανάστες, Έλληνες και Τούρκοι, η τοπική κοινωνία διαμαρτυρήθηκε για τα 160 ανήλικα προσφυγόπουλα που μεταφέρθηκαν εκεί και ζήτησε να χτιστεί τείχος για να τους «προστατέψει» από το θόρυβο αλλά και την πτώση της αξίας των σπιτιών τους. Το αίτημά τους έγινε αποδεκτό από δικαστή του Μονάχου και οι μπουλντόζες δουλεύουν αδιάκοπα.
Έξω από αυτό το τείχος ζήτησαν οι 38 μαθητές του Μουσικού Σχολείου του Αλίμου από τους καθηγητές τους να πάνε να παίξουν συμβολικά μουσική, όπως και έγινε σήμερα, το πρωί της 22 Νοεμβρίου.
«Η ιδέα ήταν των μαθητών μας, εκείνοι μας παρέσυραν. Ενώ είχε βγει το πρόγραμμα της εκδρομής και τους είχα πει ότι δε γίνεται να φύγουμε από το πρωτόκολλο, παρ' όλα αυτά δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ όταν μου το πρότειναν και τους είπα 'εντάξει παιδιά, θα παρανομήσουμε και θα πάμε'» λέει στο TPP ο Δημήτρης Αρβανιτίδης, καθηγητής κλασικής κιθάρας στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου και μαέστρος της σχολικής ορχήστρας «Νόστος» σε συνεργασία με την καθηγήτρια κιθάρας, Σοφία Χάλαρη.
«Βρεθήκαμε στο Μόναχο με αφορμή την πρόσκληση της ελληνικής κοινότητας και του Ιδρύματος Παλλάδιον να παίξουμε υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου του Μονάχου.
Η συναυλία μας είχε ως θέμα το προσφυγικό και επιλέξαμε μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και κομμάτια από 'Το Χαμόγελο της Τζοκόντας' του Μάνου Χατζιδάκι. Επηρεασμένοι από την προσφυγική κρίση, δε θα μπορούσαμε παρά να τη βάλουμε στην καρδιά των δράσεών μας για να ευαισθητοποιήσουμε πρώτα απ' όλα τους μαθητές μας» εξηγεί ο κ.Αρβανιτίδης σε τηλεφωνική επικοινωνία με το TPP.
Παράλληλα με τη συναυλία, γίνεται και προβολή βίντεο με οπτικό υλικό που έχουν επιλέξει τα παιδιά από ταινίες του Θ.Αγγελόπουλου και φωτογραφίες από φωτορεπόρτερ που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού, όπως ο Γιάννης Μπεχράκης κ.ά.
«Όταν πρωτοστήναμε το πρότζεκτ, για τα παιδιά ήταν περισσότερο ένα μουσικό πρόγραμμα αλλά σιγά-σιγά, όσο εμπλέκονταν τόσο πιο κοντά έρχονταν στο θέμα των προσφύγων. Και ήταν τα παιδιά που μας ζήτησαν να παίξουμε μουσική έξω από το τείχος. Ένα τείχος 3,5 μέτρων όπου μέσα έχουν βάλει 160 ανήλικα, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.
Οι μαθητές αντέδρασαν με πολλή ευαισθησία. Για εμάς, ο συνδυασμός μουσικής και αλληλεγγύης, έστω και σε ένα ιδεατό επίπεδο, είναι ο τρόπος μας να βάλουμε ένα λιθαράκι σε αυτό τον κόσμο, με την ελπίδα να γίνει λίγο καλύτερος» λέει ο κ.Αρβανιτίδης στο TPP.
«Την ώρα που παίζαμε μουσική, οι μπουλντόζες έχτιζαν το τείχος»
Η συναυλία έξω από το τείχος πραγματοποιήθηκε χωρίς προβλήματα από τους ντόπιους και με μονάχα τους περαστικούς να σταματούν για να χαζέψουν ενώ οι μπουλντόζες έχτιζαν το τείχος, το οποίο θα ξεπερνά σε ύψος το τείχος του Βερολίνου.
Μεσολάβησε το Υφυπουργείο Εξωτερικών και η πρόξενος ώστε να εξασφαλιστεί η απαραίτητη άδεια από το Δήμο Μονάχου και παρόντες ήταν περίπου δέκα αστυνομικοί.
«Με τα προσφυγόπουλα δεν είχαμε οπτική επαφή και δεν είμαι σίγουρος αν μπορούσαν να μας ακούσουν» λέει ο κ.Αρβανιτίδης ενώ τονίζει με χαρά ότι είχαν την αμέριστη συμπαράσταση των γονιών των μαθητών για τη δράση τους.
«Μου προκαλεί απογοήτευση και οργή να ξεχνάμε και τη δική μας ιστορία. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης. Εμείς είμαστε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση» σχολιάζει ο καθηγητής για τις αντιδράσεις γονέων σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπου δεν ήθελαν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία των παιδιών τους.
Πέρυσι οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Αλίμου πραγματοποίησαν συναυλία για τους ανήλικους στις φυλακές Αυλώνα ενώ μόλις επιστρέψουν από τη Γερμανία ετοιμάζονται να παίξουν στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
Όπως λέει ο κ.Αρβανιτίδης, «Ίσως να παίξουμε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σαν μια 'γροθιά' στην έδρα της Ευρώπης. Αναζητούμε χώρους να κάνουμε συναυλίες για να ευαισθητοποιούμε όσο μπορούμε τον κόσμο.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι το ταξίδι της ψυχής που κάνουν τα παιδιά. Ταξιδεύουν με τα όνειρά τους. Το συγκρότημά μας λέγεται «Νόστος», όχι γιατί νοσταλγούμε τα παλιά αλλά γιατί νοσταλγούμε τα όνειρά μας».
