Γεννήθηκε στη Πάνιτσα Λακωνίας το 1914 και υπήρξε εμβληματική μορφή της Εθνικής Αντίστασης.
Γέννημα της Μάνης, όπου θα κηδευτεί αύριο, η Βούλα Δαμιανάκου, σύντροφος και στενή συνεργάτις του Βασίλη Ρώτα, είναι εκείνη που φιλοξένησε τον διωκόμενο ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτζαλάν και για την πράξη της αυτή οδηγήθηκε σε δίκη μαζί με την κόρη της Ελένη Βασιλοπούλου.
Προτίμησε, όπως ανέφερε η ίδια, «για να μην προδώσει το ιδανικό της ελευθερίας», να παραιτηθεί από τη σύνταξή της ως συγγραφέα, «παρά να δεχτεί σύνταξη με νόμο που τον είχαν γράψει οι ερπύστριες των τανκς της τυραννικής χούντας».
Επίσης, παραιτήθηκε από μέλος της ΑΕΠΙ, ως κληρονόμος και συνδημιουργός του έργου του Ρώτα (μεταξύ άλλων το «Ενας όμηρος» και οι «Ορνιθες»), επειδή όπως ανέφερε στη σχετική επιστολή της, στις 22.9.2011, «το θεωρώ έσχατο κατάντημα για μια που αγωνίστηκε όλη της τη ζωή για την ελευθερία να πεθαίνει σκλάβα της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ (η ενέργεια της ΑΕΠΙ να δώσει στον εαυτό της το δικαίωμα να με γράψει - στα ενενήντα ένα χρόνια μου - στο ΙΚΑ, παρά τη θέλησή μου, εν αγνοία μου και γνωρίζοντας τι έχει προηγηθεί, θα ταίριαζε σε κάποιον που ανήκε πάππου προς πάππου σε γενιά σκλάβων κι ερωτευμένων με τη σκλαβιά τους, κι όχι σε αγωνιστή της ελευθερίας)».
Συνεργάστηκε με το περιοδικό Λαϊκός Λόγος (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου, μετέφρασε το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, κατά το μεγαλύτερο μέρος με τον Βασίλη Ρώτα, καθώς και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Εργογραφία
«Γράμμα σε νεκρό», «Στην ανεμοζάλη», «Γέφυρες φιλίας», «Πολυμπούρικο», «Υπεύθυνση δήλωση», «Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου. Επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία», «Σαν σε πηδήσει ο Κατής σε ποιον να παραπονεθείς», «Μοιρολόγια», «Μοιρολόγια μιας Μανιάτισσας», «Μανιάτικα μοιρολόγια», «Ανθολόγιο του «Ελεύθερου Κόσμου» «Αφιέρωμα αγάπης στη μνήμη του Βασίλη Ρώτα», «Βασίλης Ρώτας», «Τιμιότατο να 'σαι Έλληνας, να 'σαι ο Γιάννης Ρίτσος», «Από την Ελλάδα του Αριστοτέλη στην Ευρώπη του Μάαστριχτ», «Παροιμίες και ρήτρες από το έργο του Σαίξπηρ», «Όταν ο ήλιος της τραγωδίας ανάτειλε», «Ουίλλιαμ Σαίξπηρ» (4 τόμοι), «Μνημόσυνο», (ποιητική συλλογή που έγραψε με τον Βασίλη Ρώτα), «Οδοιπορώ στην πατρίδα», «Το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι και έχει πολύ συγγενολόι», «...στη χάρη της την αεπι ανάβουμε ένα κερί»,
Για την απώλεια της Βούλας Δαμιανάκου, ο Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Αριστείδης Μπαλτάς, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Η Βούλα Δαμιανάκου, υπήρξε μια εμβληματική μορφή. Όχι μόνο γιατί αγάπησε τόσο βαθιά την ελληνική γραμματεία, ούτε γιατί με την πένα της «δάμασε» τις λέξεις.
Αλλά και γιατί η ίδια δεν «δαμάστηκε» ποτέ. Ακατάβλητη και ανυποχώρητη στις αρχές της, δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι παρούσα από την Εθνική Αντίσταση μέχρι τους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες.
Εκφράζω στους οικείους της τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Τα συλλυπητήριά του εξέφρασε ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Νικόλαος Βούτσης. Ο κ. Βούτσης προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
«Η αγωνίστρια Βούλα Δαμιανάκου, ένας σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος, μια θαρραλέα γυναίκα με ανυπότακτη συνείδηση, έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας όμως πλούσια πνευματική και αγωνιστική παρακαταθήκη. Στην κόρη της, ζωγράφο Ελένη Βασιλοπούλου, και στους οικείους της θερμά συλλυπητήρια».
Πηγή: www.lifo.gr
Εμείς κρατάμε τα λόγια της, απο εκδήλωση προς τιμήν της, το 2012
στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο :
«Υποδουλώσαμε τη χώρα μας σε ξένα συμφέροντα. Είμαστε αδύναμοι να βγούμε από την κρίση. Μια κρίση που δεν μας την επέβαλαν. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι αυτήν».
Μια κρίση του «εγώ»: «Εμείς φταίμε για το κατάντημα αυτό. Πέρασα τρεις κατοχές πολέμησα, αγωνίστηκα, στον Εμφύλιο , πιο πριν στην Κατοχή, στην Δικτατορία, όμως εμείς λεγόμασταν μεταξύ μας «σύντροφοι», «συναγωνιστές». Δε λεγόμασταν «εταίροι»...
Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ο εχθρός, εχθρός. Ο φίλος, φίλος...
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άλλη Ευρώπη. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη του Γκαίτε, του Σούμπερτ. Δεν είναι η Ευρώπη του πνεύματος, του πολιτισμού, των αγώνων των λαών, των ιδεών...
Τώρα κυβερνά το ΕΓΩ. Και στην πατρίδα μας και παντού...
Το Εγώ να ξέρετε έχει την ικανότητα να καταστρέψει τον άνθρωπο, αλλά είναι ανίκανο να τον σώσει. Αυτό, πρέπει να το θυμόμαστε τώρα που κληθούμε ξανά να ψηφίσουμε».
