Και ξαφνικά, ένα πρωί, πέφτεις πάνω σε μια αφίσα που γράφει: «40ο Φεστιβάλ ΚΝΕ». Ανερυθρίαστα η άτιμη!

του Πάνου Σκουρολιάκου **

Μηδενίζεις το κοντέρ, πας δηλαδή 40 χρόνια πίσω, και ως διά μαγείας βρίσκεσαι στο γήπεδο Ζωγράφου, πλάι στην ταμπέλα που γράφει «Α Φεστιβάλ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ», λίγο πριν από την παράσταση που έχεις ετοιμάσει με τους υπόλοιπους συντρόφους σπουδαστές Δραματικών Σχολών και ηθοποιούς.

Δεν θυμάμαι τον τίτλο (είχε;), δεν θυμάμαι το κείμενο. Ποιοι έπαιζαν; Συγκρατώ μόνο τα ονόματα της τωρινής βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Μαρίας Κανελλοπούλου και του Γιάννη Καλατζόπουλου. Εγώ χειριζόμουν το μαγνητόφωνο στην παράσταση. Πάταγα το κουμπί για να μπαίνουν οι ήχοι και οι μουσικές. Κόλλαγε όμως, το άτιμο. Και όταν έπρεπε να ακουστεί η ριπή του πολυβόλου που γάζωνε στον τοίχο του Σκοπευτηρίου τους αγωνιστές, αυτό δεν ανταποκρινόταν. Είδαν κι απόειδαν οι ηθοποιοί και έπεσαν χωρίς ριπή. Τότε βρήκε το άχρηστο να ξεκολλήσει. Η ριπή ακούστηκε μετά, αφού είχαν πέσει κάτω !

Στο 2ο Φεστιβάλ στην Καισαριανή, ήμασταν πιο οργανωμένοι. Είχαμε και καλύτερο μαγνητόφωνο. Παίξαμε ένα έργο δικό μου. Μια διασκευή από ένα διήγημα της Έλλης Αλεξίου, που κι αυτή το είχε διασκευάσει από ένα ρώσικο παραμύθι. Εντός γραμμής και το έργο, και ο τίτλος: «Έτσι διώξαμε τη φτώχεια». Αργότερα στο Περιστέρι, ανάμεσα στα άλλα διοργανώναμε σε μια κερκίδα χιλίων ατόμων παρουσιάσεις ποιητών της γενιάς του '70. Δεν ήταν και τόσο εντός γραμμής, αλλά δεκαετία του '70 είχαμε ακόμα.

Είναι εκείνη η εποχή που οι νεολαίες ήταν σχολεία. Καθόριζαν και σφράγιζαν τα μέλη τους διά βίου. Όποια πορεία κι αν είχε ο καθένας και καθεμιά μας αργότερα, τα κύρια χαρακτηριστικά του κνίτη, του ρηγά, του αασπίτη ή του πιπισιπή είναι ανεξίτηλα. Εκ των υστέρων, βλέποντας τις πορείες και μελετώντας τις διαδρομές πολλών από τους νεολαίους εκείνης της εποχής, θα μπορούσες να πεις «αναμενόμενο ήταν» είτε θετικά είτε αρνητικά, για πλείστους εξ αυτών...

Για να ξαναγυρίσουμε στο φεστιβάλ, αντίπαλο εκείνου της ΚΝΕ ήταν το Φεστιβάλ της "Αυγής" και του Θούριου στο Άλσος Νέας Σμύρνης. Η ίδια φόρμα και εδώ, με διαφορετικά υλικά. Μουσικές, συζητήσεις, βιβλία. Πιο καλλιτεχνική η ατμόσφαιρα και παρ' ότι ήταν εγκληματικό να το επισκεφθούμε -ως κνίτες-, το κάναμε! Μάλιστα, μια φορά συνάντησα εκεί και τον καθοδηγητή μου από την ΚΝΕ!

Έπαιξαν αυτές οι πολιτιστικές - πολιτικές διοργανώσεις σπουδαίο ρόλο και στη διακίνηση ιδεών και αισθητικών ρευμάτων, φέρνοντας σε επαφή πολλούς νέους αλλά και μεγαλύτερους με συνθέτες, μουσικούς, εικαστικούς, συγγραφείς, διανοητές. Η παρουσίαση του καλλιτεχνικού έργου των δημιουργών βοηθούσε την πολιτική δουλειά των οργανώσεων της νεολαίας και το αντίθετο. Πολλοί μετέπειτα γνωστοί καλλιτέχνες ευεργετήθηκαν από την παρουσία τους σε αυτούς τους χώρους.

Να, λοιπόν, που μια αφίσα φέρνει στον νου μου καλούς φίλους και συντρόφους από τη γενιά μας που έφυγαν πολύ νωρίς. Όπως τον Βαγγέλη Βλουμίδη, τον Χρήστο Βακαλόπουλο, τον Στρατή Τσομπανέλη, τον Ηλία Χριστόπουλο, κι άλλους... Γυρίζουν πίσω οι εικόνες πολλών τωρινών διάσημων της τέχνης αλλά και της πολιτικής, που τότε κάρφωναν ή έβαφαν ετοιμάζοντας τα φεστιβάλ. Θυμάμαι εκείνους που είχαν διακριτό πολιτικό λόγο και έγιναν αργότερα βουλευτές, αρχηγοί κόμματος, υπουργοί...

Σαράντα χρόνια μετά λοιπόν. Ζώντας το χάος που έχει δημιουργήσει αυτή η περιβόητη και κατασκευασμένη κρίση, αναρωτιέσαι τι άφησαν αυτές οι διοργανώσεις. Ποια ήταν η δυναμική τους για το μέλλον -τότε- που τώρα έχει γίνει οδυνηρό παρόν; Θλίβεσαι όταν αναλογίζεσαι πως πολλοί από τους συμμετέχοντες στην κατασκευή της κρίσης ήταν παρόντες και παρούσες ως στελέχη στις γιορτές αυτές των πολιτικών νεολαιών της Μεταπολίτευσης. Δεν χρειάζονται ονόματα.

Γνωστοί οι μαθητές των θρανίων της Αριστεράς που, μετά το πέρας των μαθημάτων, προσέφεραν υπηρεσίες στους -μέχρι πρότινος- πολιτικούς τους αντιπάλους. Χαίρεσαι όταν συναντάς παλιούς συντρόφους που τώρα είναι δάσκαλοι στη Χίο, επαγγελματίες στην Τρίπολη, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ή γιατροί σε δημόσιο νοσοκομείο, που στους σύστησε κάποιος ως: «Καλούς επιστήμονες που είναι μαζί και τίμιοι!». Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι και η πολυπληθέστερη, αλλά δεν φαίνεται.

Ξεκολλάω τα μάτια μου από την αφίσα. Πιο κάτω κι άλλη. Κι άλλη, κι άλλη! Πιστεύοντας λοιπόν ακράδαντα πως τίποτα δεν πάει χαμένο, αποχαιρετώ τις αφίσες και τα σαράντα χρόνια των νεολαιίστικων γιορτών, ευχόμενος ο τεσσαρακοστός πρώτος χρόνος να είναι ένας χρόνος όπου τα όνειρα της νεολαίας, του λαού, των απλών ανθρώπων θα πάρουν εκδίκηση!

οι φωτογραφίες είναι από το αφιέρωμα:

"Από το 1975 έως σήμερα... από το 1ο έως το 40ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή"

που πήραμε απο το www.902.gr

* Αφιερωμένο στον Πάνο Τζαβέλα και στα παιδιά του μουσικού γκρουπ «Ταμπούρι»

** Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

αναδημοσίευση απο Αυγή.