Από τις 27 έως τις 29 Νοέμβρη διεξάγεται το 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Ο ημερολογιακός χρόνος λίγος, πυκνός όμως ο πολιτικός, αφού φαντάζει σαν να έγινε ολική επαναφορά στις συνθήκες ζωής του ?50 και του ?60, με τις ανατροπές που έχουν συντελεστεί στη ζωή της πλειοψηφίας των εργαζομένων να μας φέρνουν εκεί!
Τα συνδικαλιστικό κίνημα, στην πρώτη φάση της μνημονιακής περιόδου, στάθηκε αμήχανο απέναντι στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και τη συμμαχία του παγκόσμιου κεφαλαίου και των ντόπιων αστικών πολιτικών δυνάμεων, όχι μόνο γιατί απέναντί του είχε υπέρτερες δυνάμεις, αλλά και γιατί ήταν ιδεολογικά ευνουχισμένο, πολιτικά ενσωματωμένο και οργανωτικά κατακερματισμένο και απομαζικοποιημένο.
Ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι λογικές της ενσωμάτωσης, του συντεχνιασμού και της ανάθεσης κυριάρχησαν, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να την έχει «αράξει» στον καναπέ και η «ηγεσία» της στις καρέκλες και ενίοτε στις υπουργικές πολυθρόνες, για να ενισχύεται η απαξίωση και η αποξένωση των εργαζομένων από τα συνδικάτα και τους εκπροσώπους τους.
Η μάχη των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο δεν χάθηκε, γιατί αντί να κάνουμε απεργία διαρκείας, κάναμε 24ωρη ή 48ωρη.
Οι αγώνες της τελευταίας περιόδου, ιδιαίτερα αυτοί κάποιων κλάδων που είχαν και ένταση και διάρκεια, έδειξαν ότι η πάλη για την επίλυση των κλαδικών-εργασιακών προβλημάτων είναι δύσκολη, ο αγώνας μακροχρόνιος, με ήττες, πικρίες, αλλά και γλυκές γεύσεις μιας νέας συλλογικότητας και αλληλεγγύης που γεννιέται και που είναι αναγκαία στις μέρες μας για να νικήσουμε.
Η πορεία των 10 σχολικών φυλάκων από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μπορεί για κάποιους να μη έλεγε τίποτα, για άλλους να ήταν μία τρέλα και για τους ίδιους να μην έφερε ένα άμεσο αποτέλεσμα, όμως αποτελεί έναν πολύτιμο λίθο στην συλλογική συνείδηση των εργαζομένων που μας εγκαλεί και μας καλεί να εγκαταλείψουμε τον καναπέ και να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Οι αγώνες αυτοί ανέδειξαν και κάτι άλλο, ότι δηλ. στη σημερινή συγκυρία απαιτείται ο πανεργατικός και παλλαϊκός συντονισμός, η πολιτικοποίηση των αιτημάτων και η σύνδεσή τους με την ανάγκη της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σε όφελος των εργαζομένων.
Αυτή η συγκυρία απαιτεί και διαφορετικές ηγεσίες στα συνδικάτα που θα μπορούν να συνεγείρουν τους εργαζόμενους και που να πιστεύουν ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η μαζική λαϊκή και ταξική πάλη και όχι οι διευθετήσεις κορυφής. Ηγεσίες που θα βάζουν σε κίνηση τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα σε μια πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης και σε έναν αγώνα με ορίζοντα την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική προοπτική στην πατρίδα μας.
Οι ηγεσίες όμως, αυτή τη στιγμή στα συνδικάτα, είναι αυτές που ταίριαζαν στους εργαζόμενους που είχαμε και αυτό ούτε πρέπει να το παραγνωρίζουμε, ούτε από μια αριστερή και ταξική ιδεοληψία να το προσπερνάμε και να το δικαιολογούμε.
Η ηγεσίες αυτές δεν διορίστηκαν, αλλά εκλέχτηκαν από τους εργαζόμενους που σήμερα «γκρινιάζουν», που μπορεί και να χρεώνουν σε όλους ότι φταίνε, που να κατηγορούν όλους τους άλλους εργαζόμενους ότι δεν στάθηκαν αλληλέγγυοι όταν αυτοί έβγαιναν πχ στη διαθεσιμότητα και όταν κάποιοι από αυτούς μπορεί να μην συμμετείχαν στο παρελθόν σε καμιά απεργία ή κινητοποίηση.
Δεν είναι τυχαίο που και σήμερα, ενώ το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική κατέρρευσε, στα συνδικάτα ηγεμονεύει, ούτε ότι ενώ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εφαρμόζουν ένα σκληρό-ταξικό προγκρόμ σε βάρος των εργαζομένων, η ΔΑΚΕ δεν έχει ιδιαίτερες απώλειες.
Η δουλειά μας λοιπόν δεν είναι εύκολη.
Το εύκολο για ορισμένους φαίνεται να είναι η πολιτική τους αποδέσμευση(;) ή να κάνουν μια άλλη εκλογική επιλογή, αλλά να διατηρούν τις ίδιες συνήθειες, να αναμένουν το ατομικό βόλεμα και να προσμένουν από μηχανισμούς εξουσίας, μέσα από μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, να τους λύσουν το πρόβλημα.
Οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα αλλάζουν και κυρίως, ακόμη και αν αλλάζουν, δεν θα συγκροτούν ένα διαφορετικό κίνημα ικανό να υπερασπίζει τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων, όσο δεν αναγεννάται μέσα απ? αυτό μια νέα συνείδηση και μια νέα συλλογικότητα, που θα καταδεικνύει της αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς κοινωνικής προσφοράς και θα αναδεικνύει τον ηγετικό ρόλο που μπορούν να παίξουν η εργατική τάξη και όλες οι δυνάμεις της εργασίας, σε μια νέα κοινωνική συγκρότηση.
Στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, που φέτος θα έχει λιγότερους αντιπροσώπους, που θα αντιστοιχούν σε λιγότερα κατά 30-40 χιλιάδες ψηφίσαντα μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων, λόγω της μείωσης των εργαζομένων στο δημόσιο, μπορεί να εμφανιστούν με μια αυξητική τάση οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς, που για κάποιες απ? αυτές θα προσεγγίζει και το διπλασιασμό τους, όμως αυτό από μόνο του στις σημερινές συνθήκες δεν λέει πολλά πράγματα.
Σήμερα απαιτείται η αλλαγή πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος, η προετοιμασία και η οργάνωση της αντεπίθεσή του απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου και αυτό απαιτεί ΤΩΡΑ άλλους συσχετισμούς, γιατί η συνέχιση αυτής της κατάστασης θα οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση και απομαζικοποίησή του τα επόμενα χρόνια.
Για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθούν οι δυνάμεις της Συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις αυτές που έχουν απεμπλακεί από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του δικομματισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) και συμπορεύτηκαν μαζί μας σ? όλη τη μνημονιακή περίοδο, σε ένα κοινό εργατικό μέτωπο ανατροπής, στη βάσει αρχών, θεσμοθέτησης κανόνων δεοντολογίας για τα συνδικάτα και τα στελέχη του, ταξικού προσανατολισμού, αλλαγή των δομών του σ.κ, διεύρυνσης της δημοκρατίας και της συμμετοχής και ενοποίησης των εργατικών οργανώσεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ) σε ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης και να αποκλείουμε εργαζόμενους από τα συνδικάτα (ελαστικές μορφές απασχόλησης) ή το χειρότερο να νομιμοποιούμε αποκλεισμούς με πολιτικοσυνδικαλιστικά κριτήρια (ΠΟΕ-ΟΤΑ), που υπηρετούν σκοπιμότητες των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Και δυστυχώς ένα μήνα πριν το Συνέδριο υπάρχει άρνηση αυτών των παρατάξεων, αλλά δυστυχώς και των Αριστερών Συσπειρώσεων Κινήσεων Παρεμβάσεων, που δείχνει και τον καιροσκοπισμό τους, για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της αντιπροσωπευτικότητας στην ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα για όλους όσους λένε ότι δεν τους εκφράζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και κυρίως αν πραγματικά πιστεύουν σε μια νέα πορεία και όχι στην προσωπική-παραταξιακή τους επιβίωσή.
Αλλά επειδή αυτό μπορεί να ενδιαφέρει έναν στενό ηγετικό πυρήνα η πρόσκλησή μας είναι στους απλούς συνέδρους, που άλλοι απολύονται και άλλοι βιώνουν την πλήρη ανατροπή των οραμάτων τους και της ζωής τους, όπως όλοι μας.
του Γιώργου Χαρίση
πηγή: http://www.apnet.gr
