Του Γιώργου Χαρίση*
16 έως 20 Σεπτέμβρη εβδομάδα αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων που πρέπει να γενικευτούν και να κλιμακωθούν και να συναντηθούν με το λαϊκό-κοινωνικό αίτημα για πολιτική ανατροπή.
Οι δυνάμεις της Συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδιαίτερα στο πρόσφατο, έθεταν το θέμα της γενίκευσης και της πολιτικοποίησης της συνδικαλιστικής πάλης, ακριβώς γιατί και τα επιμέρους προβλήματα αλληλοεμπλέκονται σε έναν γόρδιο δεσμό, που η επίλυσή τους, τα φέρνει σε ευθεία σύγκρουση με την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική και δεν λύνονται παρά μόνο με την πλήρη ανατροπή της.
Η υλοποίηση των μέτρων της κυβέρνησης, που είναι σε εξέλιξη, θα οδηγήσουν στην πλήρη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, στην εξαθλίωση του λαού μας, στην εκποίηση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της λαϊκής ιδιοκτησίας, με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και στην κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.
Η χώρα μας μετατρέπεται σε παρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, η δε ένταξή της στη συμμαχία των προθύμων και η εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, την εκθέτει σε κινδύνους και την αποκόβουν από την ανάγκη της οικοδόμησης της συνεργασίας και της αλληλεγγύης με τους λαούς της περιοχής.
Η Ελλάδα γεωγραφικά τέμνεται, από την μια μεριά με την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπου διευρύνονται οι εστίες των θερμών πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και από την άλλη με τη Νότια Ευρώπη, όπου αντίστοιχα διευρύνεται ένας σκληρός, κοινωνικός και ταξικός πόλεμος, που η έκβασή του θα καθορίσει και την κοινωνική θέση των εργαζομένων στη χώρα μας και στις άλλες χώρες της Ευρώπης και της περιοχής μας.
Οι εξελίξεις σε βάρος του λαού και των εργαζομένων, μέσα στο Φθινόπωρο θα έχουν απρόβλεπτο χαρακτήρα, φαίνεται ότι θα οδηγήσουν στην υπογραφή και νέου μνημονίου, με αποτέλεσμα νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, νέο κύκλο ύφεσης στην οικονομία, κλείσιμο και άλλων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και έκρηξη της ανεργίας.
Σήμερα πλέον γίνεται φανερό σε όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα παραταξιακής ή άλλης τοποθέτησης, ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, ότι αν δεν τους σταματήσουμε εμείς, αυτοί δεν πρόκειται να σταματήσουν και έτσι αποτελεί αναγκαιότητα η σύνδεση του κοινωνικού και συνδικαλιστικού αγώνα με την πάλη για την πολιτική ανατροπή στη χώρα μας.
Η κατάσταση αυτή επιτάσσει στο συνδικαλιστικό κίνημα να καταθέσει το δικό του σχέδιο προς τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Το κίνημα πρέπει να περάσει από έναν αμυντικό αγώνα σε μια επιθετική γραμμή, να πρωτοστατήσει στην οργάνωση της εργατικής-λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών τους εκφραστών.
Να απαιτήσει την επαναφορά βασικών μισθολογικών, εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν βίαια στην εποχή του μνημονίου και να διεκδικήσει την επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν με το καθεστώς της διαθεσιμότητας και της εφεδρείας.
Ταυτόχρονα πρέπει στα αιτήματα της πάλης να προβληθεί η αναγκαιότητα διαγραφής του χρέους, το οποίο είναι άδικο και ταξικό και για το οποίο δεν ευθύνεται ο ελληνικός λαός, αποτελεί τη θηλιά του, τον μετατρέπει σε είλωτα, και θα τον κάνει να εργάζεται σε μια χώρα χωρίς δικαιώματα για να αποπληρώνονται οι δανειστές και οι τοκογλύφοι.
Να εθνικοποιηθεί-κοινωνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ανάπτυξης σε όφελος του λαού. Τα κεφάλαια των τραπεζών είναι λεφτά που δεν ανήκουν στους τραπεζίτες, αιμοδοτούνται από τους Έλληνες φορολογούμενους και είναι αυτές που μεταξύ των άλλων έχουν εκτινάξει και το χρέος της χώρας μας, αφού με πάνω από 200 δις ? έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί μέχρι σήμερα.
Να παλέψει για την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, με βασικό κριτήριο τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.
Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό προχωρά άμεσα σε 10 χιλιάδες περίπου νέες διαθεσιμότητες-απολύσεις, σε κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων, σε νέες μειώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και τις εναπομείνασες κοινωνικές παροχές.
Οι δεσμεύσεις δε για την περίοδο του Οκτώβρη-Δεκέμβρη είναι η ένταξη άλλων 12.500 εργαζομένων σε καθεστώς διαθεσιμότητας-απολύσεων, ενώ θα χρησιμοποιηθεί και το μέσο του «ξαφνικού θανάτου» ολόκληρων υπηρεσιών, η έκταση του οποίου μπορεί να είναι και έξω από τις προβλέψεις μας.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να γίνει καθαρό ότι δεν υπερασπίζεται την εργασία των εργαζομένων, για να την αναπαράγουν και να βολεύονται στη θέση τους. Αγωνίζεται για την υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών, για παροχές και υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες της χώρας μας.
Η εκρηκτικότητα των προβλημάτων, η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει, αλλά κυρίως το αίτημα της ανατροπής αυτής της πολιτικής, απαιτούν τον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων και με τα άλλα στρώματα της κοινωνίας που πλήττονται, με στόχο τη δημιουργία ενός πλατιού εργατικού, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής, που θα δώσει ελπίδα και δύναμη στον αγώνα.
Την προηγούμενη εβδομάδα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η διοίκηση της ΑΔΕΔΥ πήρε ομόφωνη απόφαση για την έναρξη ενός αγώνα διάρκειας με στόχο την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και το σταμάτημα των απολύσεων και της διάλυσης του δημοσίου και της κοινωνίας.
Αποφασίστηκε στο διάστημα 16 με 20 Σεπτέμβρη να είναι εβδομάδα πολύμορφων αγωνιστικών δράσεων και γενικών συνελεύσεων σ? όλους τους χώρους εργασίας, που θα κορυφωθούν με τη 48ωρη απεργία στις 18 και 19 του μήνα.
Τις ίδιες μέρες πρέπει να ενταχθούν και οι απεργίες μεγαλύτερης διάρκειας και έντασης που έχουν αποφασιστεί ή θα αποφασιστούν από τις ομοσπονδίες, με στόχο να δημιουργηθεί το κλίμα και η αίσθηση μιας γενικότερης αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, που να συμπαρασύρει και άλλους κλάδους εργαζομένων και κοινωνικές κατηγορίες σε ένα ευρύτερο μέτωπο ανατροπής που θα δημιουργεί τους όρους της κλιμάκωσής της σε γενική πολιτική απεργία για την ανατροπή της κυβέρνησης.
Το αίτημα της άμεσης πολιτικής ανατροπής δεν είναι έκφραση μικροαστικής ανυπομονησίας, αλλά αναγκαιότητα για να σωθεί ο λαός μας από την ανθρωπιστική κρίση, η χώρα μας από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού της πλούτου και την απώλεια της εθνικής της ανεξαρτησίας.
Ο αγώνας αυτός για να έχει αποτελέσματα πρέπει να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Με πρωτοβουλία των Νομαρχιακών Τμημάτων της ΑΔΕΔΥ και των σωματείων, κυρίως των χώρων της παιδείας, της υγείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης, να συγκροτηθούν παντού επιτροπές αγώνα για την υπεράσπιση του νοσοκομείου, του σχολείου και των υπηρεσιών πρόνοιας.
Οι εργαζόμενοι του δημοσίου να συναντηθούν με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και τους άνεργους, τους μικρομεσαίους επαγγελματιοβιοτέχνες και τους εμπόρους που καταστρέφονται.
Η διαδικασία αυτή θα κάνει τον αγώνα τους να αποκτήσει πόδια, να υπερβαίνει το συντεχνιασμό, να παραλύει τον κοινωνικό αυτοματισμό, να βάζει στο ίδιο χαράκωμα όλα τα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας, να δίνει δύναμη και συνέχεια και να κάνει πράξη τον συντονισμό των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Επιδιώκουμε να σπάσουμε το φόβο, αλλά και να παραλύσουμε κάθε απόπειρα της κυβέρνησης να λάβει αυταρχικά μέτρα.
Να γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι και η κυβέρνηση ότι οποιοδήποτε αυταρχικό, τρομοκρατικό ή εκβιαστικό μέτρο θα συναντήσει τη γενικευμένη αντίδραση και όποια απόπειρα επιστράτευσης κάποιου κλάδου εργαζομένων, για να περάσει, θα πρέπει να ντύσει στο «χακί» όλους τους εργαζόμενους.
*Ο Γιώργος Χαρίσης είναι μέλος της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ και της Γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης
