Με μια σεμνή τελετή στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στην Ηλιούπολη, σε κλίμα συγκίνησης σύντροφοι, φίλοι, η οικογένεια της, συναγωνιστές της και συγκρατούμενες της από τις φυλακές Αβέρωφ αποχαιρέτισαν την συντρόφισσα Ελένη Βούλγαρη – Γκολέμα.
Παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ.
Επίσης, παραβρέθηκαν ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Γιώργος Κατημερτζής, ο Δήμαρχος Ηλιούπολης Γιώργος Χατζηδάκης, καθώς και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, ο οποίος αποτύπωσε τη ζωή της Ελένης και του συντρόφου της Μπάμπη στην θρυλική ταινία «Πέτρινα Χρόνια».
Στο χώρο της τελετής γινόταν προβολή φωτογραφιών με στιγμιότυπα από τη ζωή της Ελένης και του Μπάμπη.
Η συντρόφισσα υπηρέτησε το Κόμμα με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια, μια ολόκληρη ζωή που ήταν γεμάτη από αγώνες και θυσίες. Το πρώτο της παιδί, το γέννησε μέσα στις φυλακές Αβέρωφ, όπου και το μεγάλωσε μαζί με τις συγκρατούμενές της μέχρι τα τρία του χρόνια. Με τον σύντροφο της στον αγώνα και στη ζωή Μπάμπη, παντρεύτηκαν μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ, το 1970. Η ταινία «Πέτρινα Χρόνια» βασίστηκε στην ιστορία τους.
Μια ζωή γεμάτη αγώνες και θυσίες
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής τον επικήδειο εκφώνησε ο Θέμης Γκιώνης, μέλος του ΠΓ ο οποίος σημείωσε:
«Αποχαιρετάμε με μεγάλη θλίψη, πολύ μεγάλο σεβασμό, αλλά και περηφάνια τη συντρόφισσα Ελένη Βούλγαρη – Γκολέμα. Ένα άξιο μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια στην πορεία μιας ολόκληρης ζωής γεμάτης από αγώνες και θυσίες από όποιο πόστο και αποστολή της ανατέθηκε.
Η συντρόφισσα, που μαζί με τον σύντροφο της Μπάμπη αγαπήθηκαν και αγάπησαν τόσο τη ζωή για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος, που τίποτα δεν μπήκε εμπόδιο στην απόφαση τους να ενωθούν για πάντα στη ζωή και στον αγώνα όπως σημειώνει η ίδια στο βιογραφικό της σημείωμα».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε ορισμένα στοιχεία από την μαχητική της στάση στο πλευρό του Κόμματος.
Η συντρόφισσα Ελένη γεννήθηκε το 1935, στο χωριό Φιλιαδώνα Δομοκού Φθιώτιδας, παιδί οικογένειας αγωνιστών – κομμουνιστών. Μόλις στον πρώτο χρόνο της ζωής της, το 1936, ο πατέρας της – δάσκαλος στο χωριό- φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία του Μεταξά η οποία παρέδωσε στη συνέχεια τους κρατούμενος στους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες. Εκτελέστηκε το 1942 στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Η ίδια ήταν 7 χρονών όταν εκτελέστηκε ο πατέρας της και δεν είχε προλάβει καν να τον γνωρίσει.
Η ίδια σημείωνε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ τίμησαν τον πατέρα μου για την προσφορά του στον αγώνα. Έγινε πολιτικό μνημόσυνο με ομιλητές τον Άρη,τον Μπελλή, τον Σαράφη, κ.α. δίνοντας όρκο ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα.
Το χωριό μου ήταν ανταρτοκρατούμενο. Τα σχολεία λειτουργούσαν με βιβλία που στάλθηκαν από το ΕΑΜ, οργανώθηκαν λαϊκά συσσίτια.
Ήμουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Οι αδελφές μου στην ΕΠΟΝ εγώ στα Αετόπουλα».
Η μητέρα της συνελήφθη για πρώτη φορά το 1947, αλλά και αργότερα από τη Χούντα, η οποία την εξόρισε στη Γυάρο. Οι αδελφές της έφυγαν κρυφά και εντάχθηκαν στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ως μαχήτριες τις οποίες αντάμωσε ξανά μετά από 30 χρόνια.
Η συντρόφισσα Ελένη μετά τη σύλληψη της μητέρας της ήρθε στην Αθήνα, στη θεία της σε ηλικία 12 χρονών και βοηθούσε στην παράνομη δουλειά του Κόμματος.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1954 στη Λάρισα, γίνεται μέλος του ΚΚΕ και τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον σύντροφο Μπάμπη Γκολέμα, στέλεχος του ΚΚΕ, ο οποίος συνελήφθη, βασανίστηκε από την Ασφάλεια χωρίς να υποκύψει και μετά από 3,5 χρόνια υπόδικος καταδικάστηκε με τον νόμο 375 «περί κατασκοπείας».
Η συντρόφισσα Ελένη εκείνη την περίοδο διέφυγε την σύλληψη και επικηρύχτηκε. Παρέμεινε κρυμμένη για 6 μήνες και στη συνέχεια πέρασε στην παράνομη δράση από το 1954 έως το 1966, διακινώντας τον Ριζοσπάστη και άλλα έντυπα.
Συνελήφθη το 1966, έγκυος και γέννησε το πρώτο της παιδί μέσα στις φυλακές Αβέρωφ, όπου και το μεγάλωσε μαζί με τις συγκρατούμενές της μέχρι τα 3 του χρόνια. Εκείνα τα χρόνια συνελήφθη ξανά ο σύντροφός της Μπάμπης. Παντρεύτηκαν μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ το 1970.
Θέλω να κοιτάζω το παιδί στα μάτια…
Η συντρόφισσα Ελένη έμεινε φυλακισμένη για περισσότερα από 7 χρόνια, επισήμανε ο Θ. Γκιώνης. Όλο αυτό το διάστημα -σημείωνε η ίδια- η διεύθυνση των φυλακών επιδίωξε να αποκηρύξει το Κόμμα. «Μου ασκούσαν κάθε λογής ψυχολογική πίεση. Η ζωή είναι έξω, δεν αγαπάς το παιδί σου και άλλα».
Στον διευθυντή απάντησε: «Αγαπώ το παιδί μου, αγαπώ τον άνδρα μου, αγαπώ τη ζωή μου, αγαπώ το Κόμμα μου. Όταν θα βγω από την φυλακή θέλω να κοιτάζω το παιδί στα μάτια και να μην ντρέπομαι. Θέλω να κοιτάζω τον άνδρα μου με το κεφάλι ψηλά. Θέλω να κοιτάζω τους συντρόφους μου και να μην αισθάνομαι δύσκολα».
Αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβρη του 1973 κι αμέσως μετά συνέβαλε στην ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Υπήρξε μέλος της πρώτης Επιτροπής Πόλης Αθήνας του ΚΚΕ. Στη συνέχεια Γραμματέας των Κομματικών Οργανώσεων στις Βόρειες Συνοικίες. Δούλεψε στη Γυναικεία Επιτροπή της Επιτροπής Πόλης της Αθήνας, αλλά και στον συνδικαλιστικό τομέα του Ιματισμού και της Κλωστοϋφαντουργίας, στην Εργατική Αχτίδα. Από το 1976, που απέκτησε το δεύτερο παιδί της, εγκαταστάθηκε στην Ηλιούπολη και συνέχισε να ανταποκρίνεται με υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς στους αγώνες που ακολούθησαν, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Τεράστια τα όρια αντοχής όταν παλεύεις για μεγάλα ιδανικά
«Με τη στάση της, η συντρόφισσα Ελένη απέδειξε ότι τα όρια της αντοχής του ανθρώπου είναι τεράστια όταν παλεύει για μεγάλα ιδανικά, για μεγάλους σκοπούς κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο», ανέφερε ο Θ. Γκιώνης, επικαλούμενος τα λόγια της: «Ήταν δύσκολα χρόνια, ωστόσο, οι κομμουνιστές δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό θυσιάζοντας τα πάντα, αψηφώντας τους κινδύνους, τα βασανιστήρια, τις εξορίες, τις καταδίκες. Ήταν χρόνια Πέτρινα».
Ο Θ. Γκιώνης επισήμανε πως χιλιάδες γνώρισαν αυτή την περίοδο μέσα από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, τα «Πέτρινα Χρόνια» στην οποία αποτυπώθηκε η ζωή και η δράση της Ελένης όλη αυτή την ιστορική περίοδο. «Βλέποντας την ταινία αυτή, μεγαλύτεροι και νεότεροι δακρύσαμε, εμπνευστήκαμε, διαπαιδαγωγηθήκαμε, επιβεβαιώσαμε την απόφαση μας να προσφέρουμε στο Κόμμα και στο λαό παίρνοντας παράδειγμα από τη ζωή της συντρόφισσας. Αυτό δηλαδή που είναι ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια, σεμνός αγωνιστής και αγωνίστρια, πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το δίκιο και την προκοπή του εργαζόμενου λαού», ανέφερε και πρόσθεσε:
«Έτσι πορεύτηκε στη ζωή της η συντρόφισσα Ελένη, πάντα με το Κόμμα για το Κόμμα. Σεμνή και με βαθιά πίστη στο Κόμμα.
Γράφει κλείνοντας το βιογραφικό της: »Νομίζω πως προσέφερα λίγα. Όμως ποτέ δεν είπα όχι. Ποτέ δεν έλειψα από δουλειά που μου ανέθεσαν. Πάντα ήμουν μπροστά και όλα αυτά τα χρόνια ως μέλος του Κόμματος, φανερώνω την πίστη μου σε αυτό. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για όλα όσα πέρασα.
Ήταν στάση ζωής. Νομίζω πως το Κόμμα μου έβαλε τη σφραγίδα του στις αλλαγές που συντελέστηκαν στην πατρίδα μου. Δεν είναι εγωιστικό να πως πως έβαλα και εγώ το μικρό μου λιθαράκι στις όποιες αλλαγές αυτού του τόπου.
Είμαι βέβαιη ότι με βαθιά πίστη στο δίκιο, στα πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες, με τους ασταμάτητους, δύσκολους, αλλά ωραίους αγώνες μας θα έρθει το προσδοκώμενο αύριο. Ο σοσιαλισμός».
Συντρόφισσα Ελένη το Κόμμα σου, το ΚΚΕ, σε αποχαιρετά περήφανο. Θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμάμε πάντα, εμπνεόμενοι από τη στάση και τη δράση του. Έκανες το καθήκον σου ως στέλεχος και μέλος του ΚΚΕ, και γι’ αυτό να είσαι σίγουρη.
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στα παιδιά σου, τον Μίλτο και τον Κώστα, στα εγγόνια και στους οικείους σου.
Καλό ταξίδι συντρόφισσα Ελένη».
«Συντρόφισσα Ελένη, οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Ηλιούπολη όπου ζούσες και δραστηριοποιήθηκες τα τελευταία χρόνια σου, ως κομματικό μέλος, σε αποχαιρετούν με περηφάνια. Περηφάνια που σε γνωρίσαμε που παλέψαμε δίπλα σου», τόνισε η Μαρία Ιωαννίδου, η οποία την αποχαιρέτισε εκ μέρους των ΚΟ Ηλιούπολης.
«Σου δίνουμε υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα τους αγώνες σε όλες τις συνθήκες, κατανοώντας την ευθύνη να σταθούμε αντάξιοι των καιρών μας και να γίνουμε ένα μπόι ψηλότεροι. Το παράδειγμά σου μας δίνει δύναμη να ανταποκριθούμε στους δύσκολους αγώνες που βρίσκονται ακόμη μπροστά μας μέχρι τη νίκη της εργατικής τάξης, την ώρα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού», σημείωσε ανάμεσα σε άλλα (διαβάστε εδώ αναλυτικά).
Εκ μέρους της ΤΟ Ανατολικών Συνοικιών της ΚΝΕ την αποχαιρέτισε ο Φραγκίσκος Σιφναίος, «σκύβοντας με σεβασμό το κεφάλι για μια συντρόφισσα που συνέδεσε τη ζωή της με το Κόμμα και αγωνίστηκε σε πολύ δύσκολες συνθήκες με αυταπάρνηση υπηρετώντας τα ιδανικά και τις ιδέες του ΚΚΕ».
Ο Φραγκίσκος Σιφναίος την αποχαιρέτισε με ένα ποίημα που έγραψε ο σύντροφος της στον αγώνα και τη ζωή, Μπάμπης Γκολέμας εκείνα τα «Πέτρινα Χρόνια» (διαβάστε εδώ αναλυτικά).
Eκ μέρους του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων – Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974, ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου, Σπύρος Χαλβατζής σημείωσε:
«Ένας ένας, µία µία, φεύγουν οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές. Αυτοί που σε δίσεκτους καιρούς, έγραψαν την ιστορία των «Πέτρινων Χρόνων».
Γράφτηκαν πολλά για τη συντρόφισσα που αποχαιρετάμε σήμερα. Ο ΣΦΕΑ αποχαιρετά την αγαπημένη µας Ελένη. Τη Λενιώ της φυλακής. Τη Λενιώ, Αετόπουλο, τη Λενιώ της παρανομίας, των σκληρών διώξεων και βασανιστηρίων, την Ελένη της αδούλωτης στάσης. Της αλύγιστης. Την Ελένη της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, τη συντρόφισσα των έργων και του αγώνα.
Πριν 48 χρόνια στην Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ έδειξε αυτό που ήταν. Η συντρόφισσα των λίγων λόγων και των μεγάλων έργων, της ακούραστης δουλειάς, της επιχειρηματολογίας, της αποτελεσματικότητας στη δράση. Που έπειθε με το λόγο και το παράδειγμά της.
Μια ζωή µε το Σύντροφο Μπάμπη, τον πάντα χαμογελαστό. Δύο σύντροφοι που αρκούσε μια ελάχιστη επαφή μαζί τους για να επιβεβαιώσει την έννοιά κομμουνιστής, κομμουνίστρια, λαϊκός αγωνιστής.
Ναι, αυτή είναι, κατά την άποψη των μελών του ΣΦΕΑ, η συντρόφισσα που αποχαιρετάμε σήμερα με πόνο καρδιάς, από μέρους του ΣΦΕΑ.
Είναι σήμερα εδώ οι συγκρατούμενες της, οι συντρόφισσες που στάθηκαν δίπλα της στις πολύ δύσκολες ώρες στη φυλακή, με την απέραντη αγάπη και φροντίδα τους στον μικρό τότε Μίλτο.
Σήμερα στο Μίλτο, στον Κώστα και στα εγγονάκια της Ελένης και του Μπάμπη του λέμε: Να’ ναι περήφανοι για τους γονείς και τους παππούδες τους.
