Η ιστορία έχει εκδώσει τη ετυμηγορία της.

Λέγοντας ιστορία, δεν εννοούμε το κουρκούτι, με το οποίο αποβλακώνουν τον κόσμο κάποιοι μεγάλαυχοι (καυχησιάρηδες) πανεπιστημιακοί ντενεκέδες και κάτι συμπλεγματικοί «προοδευτικοί».

Η ετυμηγορία είναι πως οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, με τη βοήθεια των επίσης «φίλων» μας των Γερμανών, σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν τη γενοκτονία των Αρμενίων, Ελλήνων και λοιπών Μικρασιατών.

Ο ακροδεξιός εθνικισμός των Νεότουρκων Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ και, εν συνεχεία, του «γκρίζου λύκου» Μουσταφά Κεμάλ πασά, επιβεβαίωσε τη βαρβαρότητα της τουρκικής στέπας, με τη μόνη διαφορά πως η εξόντωση πραγματοποιήθηκε, πλέον, κατά τρόπο γερμανικό. (1)

Θυμίζουμε πως ο Ταλαάτ πασάς, ίσως ο πιο αιμοβόρος, ο «αρχιτέκτων» της εξόντωσης Ελλήνων και Αρμενίων, εξοντώθηκε και ο ίδιος από το εκδικητικό χέρι του Αρμένιου Τεϊλιριάν, ο οποίος τελικά αθωώθηκε.

Ακόμη να θυμηθούμε ότι πάντα πίσω από τον αιμοσταγή Ταλαάτ έστεκε μια ύαινα, ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς, ο οργανωτής του τουρκικού στρατού και θεμελιωτής των μεθόδων εξόντωσης. Όταν ο πρόγονος του Χίτλερ και του Χίμλερ επισκέφτηκε μαζί με τον Ταλαάτ το Αϊβαλί και είδε εκεί τους Έλληνες, τάχα έκπληκτος, ρώτησε τον Τούρκο : «Μπα! Υπάρχουν ακόμα Έλληνες στις Κυδωνίες;». Κι ο Ταλαάτ του απάντησε, προφανώς, όπως θα απαντούσαν οι χιτλερικοί 25 χρόνια αργότερα: «…Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…». (2)

Επομένως, η εξόντωση και ο ξεριζωμός δεν άρχισαν, όπως κάποιοι τουρκέλληνες υποστηρίζουν, εξ αιτίας των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, αλλά σχεδιάστηκαν ψυχρά και «επιστημονικά», όταν άρχισε να απλώνει τα πλοκάμια του ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, 15 χρόνια, τουλάχιστον, πριν τη μετάβαση- απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Πάντως οι γερμανικές φιλοδοξίες είχαν διαφανεί και νωρίτερα. Χαρακτηριστικό το βιβλίο του δρος Κέρκερ, (Dr. Kerker), που εκδόθηκε με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Μικρά Ασία, περιοχή αποίκησης των Γερμανών». (3)

Κρίνουμε αναγκαίο, στο σημείο τούτο, να υπενθυμίσουμε τα εξής: «Γενοκτονία είναι η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας». (4)

Ο τρόπος και οι μέθοδοι, όπως αυτά καθορίζονται από τον ΟΗΕ με τη Σύμβαση του 1948, συντρέχουν στην περίπτωση των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε αρέσει στους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς ραγιάδες μας είτε όχι.

Γιατί και οι πέντε τρόποι γενοκτονίας εφαρμόστηκαν τόσο από τους Νεότουρκους (1914-1918), όσο και από τον συμμορίτη Μουσταφά Κεμάλ πασά, τον οποίο πρότεινε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε μια έξαρση πολιτικού ρεαλισμού, για το Νόμπελ Ειρήνης (5), και τον οποίο τιμούν, σε μια έξαρση γλοιώδους τουρκοφροσύνης και βλακείας, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο κυρ Μπουτάρης με τους απανταχού ομοίους του.

Λέμε πως η λέξη «γενοκτονία» - που μόνο στο άκουσμά της φλυκταινείται (γεμίζει πληγές) η «αριστερή» συνείδηση του ανάγωγου της «παιδείας» υπουργού - αναφέρεται σε ανθρώπους.

Τι γίνεται, όμως, όταν η κακουργία, η συστηματική, δηλαδή, εξόντωση, πέραν των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων φυλών, πραγματοποιείται και σε βάρος της φυλής των …. σκύλων;

Ας πάμε στα τραγικά γεγονότα:

Οι Νεότουρκοι αποφασίζουν, στο πνεύμα εκσυγχρονισμού του κράτους, την εξόντωση όλων των σκύλων. Το πνεύμα αυτό, σε λίγο, θα τους οδηγήσει και στις μαζικές εξοντώσεις ανθρώπων.

Αργότερα θα εμπνεύσει και τους χιτλερικούς. Ήταν κάτι σαν προπόνηση θανάτου.

Γράφει ο συγγραφέας Ζαν Μαρί Καρζού:
«Η Κωνσταντινούπολη ήταν ξακουστή για την υπερπληθώρα των σκύλων της - σκύλοι που ανήκαν σε ένα ιδιαίτερο είδος, κάτι μεταξύ δυτικού σκύλου, λύκου και τσακαλιού -, αληθινός «παράλληλος πληθυσμός» με εκείνον των ανθρώπων, που ανέρχονται σε 60.000 έως 80.000…..

Αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής, αλλά την ώρα της επανάστασης αποτελούν το σύμβολο του παλαιού καθεστώτος και οι καινούργιοι κυβερνήτες αποφασίζουν να αποδείξουν, εξαφανίζοντάς τους, πως η Κων/λη θα γίνει μια σύγχρονη πόλη, στα πρότυπα των δυτικών.» (6)

Έτσι αποφασίζουν την μαζική τους εξόντωση!

Τότε εμφανίστηκε ο Διευθυντής του Ινστιτούτου Παστέρ, ο δόκτωρ Ρέμπινγκερ (Rembinger), οποίος αντιτάχθηκε στη μεταφορά των ζώων σε ένα έρημο και άνυδρο νησί, ώστε να ψοφήσουν από την πείνα και τη δίψα, όπως σχεδίαζαν οι Τούρκοι.

Πρότεινε αυτός ο «πολιτισμένος» το εξής λίαν επωφελές και συνάμα «ανθρωπιστικό»:
«Το δέρμα, το τρίχωμα, τα κόκκαλα, το λίπος, οι μύες, οι λευκωματώδεις ουσίες γενικά, ακόμη και τα έντερα του σκύλου ανεβάζουν την αξία του σε 3-4 φράγκα.

Υπήρχαν μέσα στην Πόλη 80.000 σκύλοι! Αντιπροσώπευαν, λοιπόν, ένα κεφάλαιο 200 έως 300.000 φράγκα.

Μήπως θα ήταν δυνατόν, ύστερα από πλειστηριασμό (εν. διαγωνισμό), να αναθέσουμε την απαλλαγή της πόλης από τους σκύλους σε έναν επιχειρηματία, ο οποίος θα εγκαθιστούσε μάντρες εκδοράς των ζώων; Εκεί θα υπήρχε δωμάτιο ερμητικά κλεισμένο που θα συγκοινωνούσε με σωλήνες αερίου, καθώς και εργαστήριο εκδοράς …Θα πιάνανε τους σκύλους τη νύχτα, με διακριτικότητα (!) και θα τους μετέφεραν στα εργαστήρια μέσα σε κλειστά αμάξια, του τύπου που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη(!)» (7)

Τι ευαισθησία! Τι επιστημονική ακρίβεια!
Τι Ίδρυμα Θανάτου!

Ας προσεχθεί η συνήθης στους Ευρωπαίους πλάγια εκφορά του λόγου («Μήπως θα ήταν δυνατόν…»), όταν σχεδιάζουν τα εγκλήματά τους, η απαίσια αγάπη τους προς τη διακριτικότητα, η αρρωστημένη ροπή τους προς την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμα και του θανάτου.

Οι προτάσεις του Ινστιτούτου Παστέρ για την εξόντωση των σκύλων δεν έγιναν δεκτές από τον Σουλτάνο. Χρησιμοποιήθηκαν αργότερα, αυτούσιες, στην Ευρώπη για την εξόντωση των ανθρώπων.

Τελικά η κυβέρνηση προτίμησε την τουρκική δυναμική μέθοδο:

«Πρώτα σκοτώνουν τα νεογέννητα: τα σκυλάκια στοιβάζονται μέσα σε σακούλες και ρίχνονται στη θάλασσα. Έρχεται ύστερα η σειρά των μεγαλύτερων σκυλιών: Περίπολοι στρατιωτών και αστυνομικών πιάνουν τα σκυλιά, τα βάζουν σε τεράστια κλουβιά και μετά με πλοιάρια τα μεταφέρουν σε ένα έρημο νησί του Μαρμαρά, όπου εγκαταλείπονται χωρίς καμιά τροφή. Τότε ακούονται για πολλές βδομάδες ακόμη πιο σπαρακτικά ουρλιαχτά και ύστερα ξανάρχεται η σιωπή.

Δεν υπάρχουν πια σκυλιά στην Κωνσταντινούπολη». (8)

Η ίδια πατροπαράδοτη μέθοδος γενοκτονίας, δοκιμασμένη επιτυχώς στους σκύλους, θα εφαρμοστεί, επίσης αυτούσια, για τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των άλλων Μικρασιατών αμέσως μετά.

1,3,4,5. Βλάσης Αγτζίδης, εισαγωγή στο βιβλίο του Μιχαήλ Αγγέλου «Η Μικρασιατική Τραγωδία», εκδ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
2,7. Σαράντος Ι. Καργάκος, «Η Μικρασιατική Εκστρατεία, από το Έπος στην Τραγωδία», εκδ. REAL news.
6,8. Ζαν – Μαρί Καρζού, Αρμενία 1915, μια υποδειγματική γενοκτονία. (Jean –Marie Carzou, Armenie 1915, un genocide exemplaire.) εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 1975.

Νίκος Καραβέλος
([email protected])