Είχαμε γράψει πριν λίγες μέρες για το σημείωμα του οδηγού προς την μαμά με το ανάπηρο  παιδάκι, και τις απειλές του επειδή του "σήκωσε" τους υαλοκαθαριστήρες. (θυμηθείτε το εδώ). 

Η ίδια είχε περιγράψει τα γεγονότα ως εξής: «Ο οδηγός του αυτοκινήτου της φωτογραφίας παρκάρει πάντα κάθετα στο πεζοδρόμιο, αναγκάζοντάς μας να βγούμε στο δρόμο κάθε μέρα που πάμε στο σχολείο. Μάλιστα, έχει και δυο τσιμεντοδοχεία τα οποία μετακινεί όπως τον βολεύει – πότε φράζει το πεζοδρόμιο και πότε τ' αφήνει στο δρόμο. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό και όταν περνούσαμε με τον μικρό μου (που ήταν στο αμαξίδιό του, προσωρινά ανάπηρος, λόγω της Νόσου του Πέρθες), πάντα έπρεπε να βγούμε στο δρόμο.

Όπως καταλαβαίνετε, έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα.

Μέσα στην πρωινή βιασύνη δεν έχω χρόνο ν' αφήνω σημειώματα και μου έχουν τελειώσει και τα φυλλάδια. Σηκώνω λοιπόν τους υαλοκαθαριστήρες.

Το να σηκώσεις τους υαλοκαθαριστήρες σε ένα αυτοκίνητο είναι ένα μήνυμα στον ιδιοκτήτη του πως δημιουργεί πρόβλημα στους πεζούς.

(Για όσους δε μένουν στην Αθήνα, οι σηκωμένοι υαλοκαθαριστήρες είναι κάτι που το βλέπεις σχεδόν παντού.

Είναι ένα μήνυμα των διερχόμενων πεζών προς τον οδηγό που μεταφράζεται ως εξής: «Αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει, ενοχλείς. Την επόμενη φορά πάρκαρέ το αλλού.»)

Θεωρητικά, ένας ευσυνείδητος οδηγός που λαμβάνει το μήνυμα σκέφτεται «Ουψ, την έκανα. Καλύτερα να μην το ξαναφήσω εδώ.» Και -θεωρητικά πάντα- αποφεύγει να ξανακλείσει τη διάβαση, τη ράμπα, κτλ.

Όμως ο υπέροχος και καλλιεργημένος οδηγός του Audi της φωτογραφίας, είχε άλλη άποψη: παρακολούθησε να δει ποιος τολμά να του αγγίξει το αμάξι και μου άφησε αυτό το τρυφερό μπιλιετάκι. Με λίγα λόγια, είναι δικαίωμά του να παρκάρει στο πεζοδρόμιο, κι αν τολμήσω να του ξαναγγίξω το αμάξι την έβαψα.

Μάλιστα φαίνεται να ξέρει ακριβώς ποια είμαι και σε ποιο σχολείο πηγαίνω με το παιδί, κρίνοντας απο το σημείωμα του.

Απ' ό,τι υποστηρίζει η ίδια με νέα ανάρτηση, την επόμενη ημέρα (ή κάποια απ' τις επόμενες) έγινε νέο επεισόδιο:

Γυρνώντας από το σχολείο του μικρού και πηγαίνοντας να πάρουμε το μεγάλο, ο οδηγός για τον οποίο μιλήσαμε σε παλιότερη ανάρτηση μου την είχε στημένη στη γωνία του δρόμου. Ουρλιάζοντας έξαλλος άρχισε να με βρίζει σκαιότατα (επειδή του άγγιξα τους υαλοκαθαριστήρες) και να απειλεί με ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Δεν είμασταν μόνοι.

Τη σκηνή παρακολουθούσαν τρεις πεζοί άντρες και μία διερχόμενη ποδηλάτισσα. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς διατήρησα την ψυχραιμία μου (μάλλον η παρουσία του παιδιού με κράτησε) και ούτε φώναξα, ούτε έβρισα, ούτε κατέρρευσα, αλλά κατάφερα να σταθώ όρθια μπροστά του κοιτώντας τον κατάματα.

Ο μικρός μου όμως τρομοκρατήθηκε και έβαλε τα κλάμματα. "Συγκρατηθείτε κύριε," του είπα, "δε βλέπετε ότι το παιδί ταράχτηκε;"

Και το πλάσμα αυτό αντί να σταματήσει, συνέχισε να υβρίζει με λεξιλόγιο που με τίποτα δε θα ήθελα να επαναλάβω και να απειλεί ότι θα καλέσει την αστυνομία γιατί του χαράκωσα το αμάξι (το οποίο ήταν απολύτως άθικτο και, όταν του ζήτησα να μου δείξει την παραμικρή γρατσουνιά, υπεξέφυγε).

Και μας έκλεινε και το δρόμο.

Ζήτησα βοήθεια από τους μάρτυρες κι αυτοί, αντί να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν την επίθεση, πήραν το μέρος ενός άντρα 1,85 ο οποίος εξύβριζε και απειλούσε μια γυναίκα 1,60 με ένα παιδί!

Η κυρία με το ποδήλατο μου είπε πως θα έπρεπε να ντρέπομαι επειδή έχω παιδί μαζί μου (ποια; εγώ, που άκουγα όλο αυτό το υβρεολόγιο) ενώ ένας ηλικιωμένος από ένα μπαλκόνι μάλιστα έσπευσε να προσθέσει πως θα κατέθετε ως μάρτυρας ότι όντως χαράκωσα το αμάξι (απόλυτο ψεύδος).

Σοκαρίστηκα τόσο πολύ που έχασα τα λόγια μου.

Από πότε το λεξιλόγιο γηπέδου είναι δικαίωμά μου;

Από πότε έχω δικαίωμα να επιτίθεμαι όποτε νιώθω οργισμένη;

Ακόμη κι αν είχε δίκιο, γιατί κανείς δεν είπε "ρε φίλε, ηρέμησε, να το συζητήσουμε πολιτισμένα";

Άσε που οι παρευρισκόμενοι φάνηκαν να συμφωνούν πως το σήκωμα των υαλοκαθαριστήρων συνιστούσε απόλυτη ιεροσυλία.

Α, ναι; Τότε όλοι όσοι κολλούν διαφημιστικά στ' αυτοκίνητα θα έπρεπε να μπουν φυλακή, σωστά;

Με τα πολλά κατορθώσαμε να απομακρυνθούμε για να πάρουμε το άλλο παιδί που θα περίμενε τόση ώρα και πέρασα πολλή ώρα ώσπου να καταφέρω να ηρεμήσω τον μικρό μου που έκλαιγε γοερά.

Πρέπει να σας πω πως ακόμη αυτομαστιγώνομαι γιατί δεν προστάτεψα τα παιδιά μου όσο έπρεπε. Τι επρεπε όμως να κάνω;

Να κάνω παράκαμψη, να βγάλω ολότελα αυτό το δρόμο απ' τη διαδρομή μας, να σκύψω το κεφάλι νικημένη;

Δεν θέλησα ν' αφήσω έναν τρομοκράτη να μου ορίζει τη ζωή.

Έτσι, η περηφάνεια μου και η βλακεία μου, να θεωρώ τους ανθρώπους ανθρώπους, κόστισε σ' ένα ευαίσθητο παιδί μια τραυματική δυσάρεστη εμπειρία.

Ακόμη δε μπορώ να πω ότι έχω συνέλθει από το ξάφνιασμα.

Πού είναι άραγε οι καλοί άνθρωποι με κατανόηση που ανέφερε η Χριστιάνα στην προηγούμενη ανάρτηση;

Αυτοί που όταν τους μιλήσεις καταλαβαίνουν και αλλάζουν συμπεριφορά;

Πού είναι οι άνθρωποι που είχαμε την ελπίδα ότι μπορούν να εκπαιδευτούν όταν ακούν τη φωνή της λογικής και για τους οποίους η Αντωνία κι εγώ είχαμε σχεδιάσει όλα εκείνα τα φυλλάδια; (δείτε τα και τυπώστε τα αν θέλετε από εδώ)

Πείτε μου, είμαι τόσο λάθος;